ซูลี่อายุสิบห้าย่างสิบหกหนาว ฤดูใบไม้ผลิมาเยือน อากาศเย็นสบาย ธารน้ำแข็งละลายสิ้นเหลือเพียงน้ำใสไหลริน
ซูลี่ปักปิ่นแล้ว พระมารดาของท่านอ๋องเป็นผู้ทำพิธีให้ ชินหวางอ๋องบาดเจ็บหนักเพิ่งลุกจากเตียงได้ กว่าสี่เดือนที่นางคอยดูแลป้อนข้าว ป้อนน้ำ ป้อนยา เช็ดตัวให้ เมื่อสวามีอาการดีขึ้นมาก จึงได้ออกมาเที่ยวเล่นและฝึกขี่ม้าที่ลานหลังตำหนักซานซี
หลายเดือนพ้นผ่าน
ยังไร้วี่แววข่าวคราวผู้ลอบทำร้ายชินหวางอ๋อง ป่านนี้ยังจับมือใครดมไม่ได้ เจ้ากรมเมืองถูกเปลี่ยนไปแล้วถึงสามคนเหตุเพราะคดีความยังไม่คืบหน้า
เหล่าคนร้ายไร้ร่องรอยให้สืบค้น เหมือนแม่ทัพโลกันต์ต้องเจ็บตัวแบบไร้คนรับผิดชอบ
ร่างอรชรควบม้าสีขาวขนาดกลางอยู่ในทุ่งกว้าง มีองครักษ์ติดตามเพียงสองคน นางเห็นกระต่ายสีขาวขนปุกปุยวิ่งอยู่เบื้องหน้า จึงควบม้าติดตามไป
“พระชายาอย่าออกไปไกลนะขอรับ เขตป่าข้างหน้าเป็นป่าดับตะวัน”
“ทำไมรึ เขตป่าดับตะวันน่า
