หนึ่งปีผ่านไป เดือนธันวาคม จังหวัดเชียงใหม่ ประเทศไทย
วันนี้เมื่อปีที่แล้ว คือวันที่พิรชารู้สึกเจ็บปวดที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่ง รูปภาพของปีเตอร์ที่ร่วมหลับนอนกับเอลิเซียที่เคยถูกพาดหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ เหมือนยังตามหลอกหลอนเธอมาจนถึงทุกวันนี้ เธอไม่ได้ร้องไห้หรอกนะ แต่น้ำตาดันไหลออกมาเองโดยไม่รู้ตัว หรือแบบนี้ที่เขาเรียกว่าเจ็บจนชิน
"พีซลูก วันนี้ยายหนูอายุครบห้าเดือนเต็มแล้วนะ พ่อเขาหวงลูกสาวน่าดู" เจ้าสัวอคินเดินออกมาหาบุตรสาวที่นั่งรับลมลมหนาวอยู่ริมระเบียง สายตาคู่สวยละจากไร่ชาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตาและหันมาหาบิดา
"ค่ะคุณพ่อ คิดๆแล้วพี่อาทิตย์ก็ตั้งชื่อลูกได้น่ารักดีเหมือนกันนะคะ น้ำอุ่นโตขึ้นมาต้องชอบแน่ๆเลยค่ะ หนูเพิ่งรู้สึกก็วันนี้เอง" เจ้าสัวอคินเลี้ยงบุตรสาวคนนี้มาเองกับมือ และตอนนี้เขาก็ภูมิใจที่ได้เลี้ยงหลานอีกคน เขารักลูกมากและก็ทนไม่ได้เช่นกัน หากลูกต้องเป็นทุกข
