รถปาเจโร่คันสีดำวิ่งเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านทรงโบราณที่ทำจากไม้สักทั้งหลัง บรรยากาศรอบๆกว้างขวางและปลูกต้นไม้หลากหลายชนิดเพื่อให้ร่มเงา รอบๆมีรั้วกั้นจากบ้านหลังอื่นๆในละแวกนี้ทำให้ดูสงบและเป็นเป็นสัดส่วน อาทิตย์เปิดประตูลงจากรถโดยมีเด็กรับใช้สองคนวิ่งเข้ามาช่วยขนของที่ด้านหลังรถ พิรชายืนอยู่บนชานเรือนและอุ้มหนูน้อยน้ำอุ่นที่ห่อกายนุ่มนิ่มไว้ต้วยผ้าขนหนูสีชมพูอ่อนผืนหนา เพราะอากาศในฤดูหนาวที่เชียงใหม่ขึ้นชื่อว่าหนาวจับใจ ทำให้ปลายจมูกโด่งเชิดของพิรชาแดงจนเห็นได้ชัด
"พี่อาทิตย์คะ ซื้ออะไรมาเยอะแยะเต็มไปหมดเลยคะ คุณพ่อก็ไม่อยู่พี่อาทิตญ์ก็ต้องไปทำงานทุกวัน ไม่ค่อยได้อยู่บ้านทานข้าวกันสักเท่าไหร่ พีซทานคนเดียวไม่ไหวหรอกนะคะ" พิรชาพูดพลางหัวเราะเบาๆ
"ก็พี่เห็นพีซผอมแห้งลงทุกวันๆนี้ พี่คงทนไม่ได้ถ้ามีใครมาครหาว่าพี่เลี้ยงลูกเลี้ยงเมียไม่ดี เสียหน้าเสียตาลูกเขยเจ้าสัวอคินไปหมด" อาทิตย์พูดขำๆพลา
