พิรชาผละออกห่างจากปีเตอร์พลางหันไปหาบิดา
"คุณพ่อ..."
"อาทิตย์รออยู่ในห้องน่ะลูก เห็นบ่นว่าหาอะไรไม่เจอก็ไม่รู้" เจ้าสัวอคินบอกบุตรสาว
"ค่ะ เดี๋ยวหนูไปช่วยหาเอง" พูดจบพิรชาก็เดินกลับเข้าบ้านไป
"เดี๋ยวครับ...พีซ" พิรชาไม่ยอมหยุดตามคำเรียกขานของปีเตอร์
"เอาเถอะคุณปีเตอร์ คนที่นี่เขานอนเร็วกัน ปล่อยเขาไปเถอะ" ปีเตอร์รับฟังพ่อตา แต่ก็อดฟุ้งซ่านกับภาพหลับนอนด้วยกันของเมียรักและอาทิตย์ไม่ได้ หัวใจของเขาเดือดปุดเต้นไม่เป็นจังหวะ ความกระวนกระวายแสดงออกมาทางสายตา
"คุณรับความจริงได้หรือเปล่า" เจ้าสัวอคินเห็นท่าทางของปีเตอร์ จึงตัดสินใจถามออกไป
"ผมไม่สนใจเรื่องในอดีตหรอกนะครับ ผมแค่ต้องการเธอกลับมา ผมรักพิรชากับลูกมากนะครับ" เจ้าสัวอคินมีสีหน้านิ่งเรียบเฉย
"เรื่องนี้ลูกสาวของผมเท่านั้นที่จะเป็นคนตัดสินใจ ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้มาก"
"แค่ท่านยอมให้ผมได้พบกับเธอ ก็ถือว่าช่วยเหลือผมอย่างที่สุดแล้ว
