อย่าร้างไกล

บทที่ 4 เป็นแค่ของเล่น4/3

“ไม่หย่า!” แทนชนม์กัดฟันพ่นสองคำห้วนกระด้างกระแทกใส่หน้าเธอเต็มๆ พลางกดไหล่จับร่างเล็กๆ ของภรรยานอนหงาย แล้วขึ้นคร่อมกักขังตัวเธอไว้ใต้ร่างแข็งแกร่งกำยำ ดวงตาคู่คมพลุ่งพล่านวับวาว ความโกรธแล่นทะลุจุดเดือด

“อย่าฝันว่าคุณจะหนีไปจากผมได้”

เสียงกระซิบราวกับปีศาจดังสะท้อนอยู่ในหูของหญิงสาว ทั้งตัวของเธอเย็นวาบ ดวงตาสั่นไหวไร้การควบคุม ความขึ้งโกรธล้นทะลักออกมาจนทรวงอกสั่นกระเพื่อม

“คุณมันบ้า!” เธอตะโกนใส่เขาสุดเสียง ขัดขืนดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ไม่อาจสั่นสะเทือนทำให้ความเย็นชาที่เคลือบอยู่บนใบหน้าหล่อเข้มปริร้าวได้ ไม่มีร่องรอยของความรู้สึกด้วยซ้ำ แทนชนม์แสยะยิ้มให้เธอแล้วฉกจูบริมฝีปากเธออย่างรวดเร็ว แสนคะนึงพยายามเม้มริมฝีปากเบี่ยงหน้าหนีเท่าที่จะทำได้ แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งกระแทกริมฝีปากบดขยี้ปากเธอรุนแรงขึ้น ใช้ไรฟันคมๆ ขบกัดขบงับจนปากเธอแตกเลือดซิบ ได้กลิ่นคาวคลุ้งของสนิมกระจายเต็มโพรงปาก

แสนคะนึงไม่ยอมง่ายๆ สะบัดตัวขัดขืนอย่างไม่ยอมแพ้ ยกสองขาปัดป่ายหมายจะถีบเขาออกไป แต่แทนชนม์ตั้งรับมาดีใช้จังหวะนี้แทรกตัวเข้ากลางหว่างขาเรียว ดันเข่าโน้มตัวกดตรึงสองขา สองมือหนาเข้าตรึงข้อมือเล็กจับขึงพืดเหนือศรีษะ

แววตาเดือดพล่านก้มมองใบหน้าจิ้มลิ้มของภรรยาสาวที่ห่างกันไม่อีกคืบ จับจ้องริมฝีปากที่ถูกเจ้าของกัดแน่นและแววตาที่ตื่นตระหนกเพราะขยับเขยื้อนไม่ได้ เขาไล้ข้อต่อหลังมือลงมาตามโครงหน้างดงามอย่างอ้อยอิ่ง เคลื่อนจากแนวขากรรไกรมายังลำคอระหง สบตาเธออย่างวาบหวาม แล้วพลันมือหนาก็กำลำคอเล็กๆ ของเธอไว้ แค่ลงแรงบีบนิดเดียวก็สามารถหักคอสวยๆ ได้อย่างไม่ยากเย็น

“ผมตามใจคุณมากไปใช่มั้ย คุณถึงไม่รู้ฐานะของตัวเอง” เขาเอ่ยถามเธออย่างอ่อนโยน เคลื่อนสายตาเล้าโลมเรือนร่างเย้ายวนไปพลางๆ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้คนฟังตัวสั่นว่า “งั้นวันนี้เรามาทบทวนถึงหน้าที่ของคุณสักหน่อยดีกว่ามั้ย”

“คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ฉันกับคุณ...เรากำลังจะหย่ากัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้” แสนคะนึงส่ายหัวดิก ปฏิเสธเสียงสั่น

“อย่าให้ผมได้ยินคำว่าหย่าจากปากของคุณอีก!” แทนชนม์ตวาดกร้าวสีหน้าถมึงทึง ก่อนจะสาดคำพูดเจ็บแสบที่ทำให้คนฟังเจ็บปวดเหมือนเขา “คุณเป็นเมียผม มีหน้าที่คอยปรนนิบัติและตอบสนองความต้องการบนเตียงและทำให้ผมพอใจ ตราบใดที่ผมยังไม่เบื่อหรือเหนื่อยกับ ‘ของเล่น’ อย่างคุณ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนได้ทั้งนั้น ทำหน้าที่ของคุณซะ”

แสนคะนึงสะอึกอึ้ง หน้าเผือดสี แต่เพียงแค่แวบเดียวก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหยันเชือดเฉือนหัวใจเขา

“ใครให้สิทธิ์บ้าๆ กับคุณไม่ทราบ รู้เอาไว้เลยนะว่าตัวฉันเป็นของฉัน รวมถึงจิตวิญญาณและหัวใจก็เป็นของฉันด้วย ไม่ใช่ของๆ คุณหรือของใครทั้งนั้น คนอย่างฉันถึงจะไม่สูงส่งเทียมฟ้า แต่ก็ไม่มีวันยอมเป็นของเล่นให้ใครเด็ดขาด อยากให้ฉันเป็นของเล่นของคุณยังงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ! ต่อให้คุณบีบคอฉันตาย ฉันก็ไม่มีวันยอมเป็นของคุณ”

เธอจ้องตาเขากลับอย่างดุเดือดไม่ยอมหลบ ฟ้องชัดถึงเจตนารมณ์ที่หนักแน่นของตัวเองว่าจะไม่ยอมตกเป็นเบื้ยล่างของเขา

“คุณอยากหย่าไม่ใช่เหรอ งั้นก็ใช้ความสามารถที่คุณถนัดทำให้ผมยอมหย่าให้ได้สิ”

ผู้หญิงบ้า! กล้าปฏิเสธเขาหรือ?

แทนชนม์ยิ้มเย็นแกมยั่ว ในสมองตอนนี้คิดเพียงอยากจะเอาชนะเธอให้ได้ มือหนาคลายออกลูบไล้ลำคอเรียวขาวผ่อง โลมเลียด้วยสายตาราวกับกำลังขบจูบฝากรอยดูด ก่อนจะไล้ต่ำมายังทรวงอกอวบสะพรั่งเต่งตึง ช้อนตามองคนใต้ร่างพลางเลียริมฝีปากช้าๆ ชนิดที่ทำให้แสนคะนึงตะลึงงัน ใบหน้าเห่อร้อนเต็มไปด้วยความอับอายที่ปะปนกับความรู้สึกวาบหวิวแปลกๆ เมื่อเข้าใจความหมายของเขาอย่างแจ่มชัด

เธอกัดริมฝีปากจนห้อเลือด กลั้นน้ำตาแห่งความกลัวให้ย้อนกลับลงไปในดวงตาที่สั่นระริก แม้อยากจะหวีดร้องแค่ไหน ก็จะไม่ยอมก้มหัวให้เขาหัวเราะสมเพช แต่เลือกที่จะสู้จนตัวตาย เธอกัดฟันใช้ความอัปยศเป็นแรงฮึดดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ทำทุกทางเพื่อให้ดิ้นหลุดออกไปได้

แต่ผลลัพธ์ยังคงไม่เป็นไปดังใจหวัง..

ยิ่งเธอแรง!

แทนชนม์ยิ่งแรงกว่า!!!

ไม่ว่าจะดิ้นจะเตะหรือด่าทอเพียงใด เขาก็ไม่สะดุ้งสะเทือน แรงบีบที่มือหนายิ่งเหมือนจะบดขยี้ข้อมือเธอให้กระดูกแตกละเอียด ร่างกายหนั่นหนาตั้งตระหง่านเป็นปราการคุกที่แน่นหนาจนเธอไร้ทางหนี พอใช้แรงเฮือกสุดท้ายจนหมดแสนคะนึงก็ได้แต่นอนอ้าปากหายใจอย่างเหนื่อยหอบอยู่ใต้อาณัติเขา คนทั้งคนถูกกักกดจนกระดิกตัวก็ยังทำไม่ได้

“ดิ้นให้ตายก็ไม่มีวันหลุดหรอก ถ้าคุณอยากจะหยุดพ้นละก็ มีแค่วิธีเดียวเท่านั้น” แทนชนม์ย้ำให้คนแพ้ยิ่งเจ็บใจ