อย่าร้างไกล

ที่นี่ที่ไหน? ทำไมมืดไปหมด? แสนคะนึงถามตัวเอง แต่ไม่มีคำตอบ เธอรู้สึกว่าร่างกายเบาหวิวปลิวละล่องไปในท่ามกลางกระแสลมแรง ตัวของเธอถูกห่อหุ้มด้วยความอ้างว้างที่ทำให้คนปวดใจอย่างแสนสาหัส เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหลับฝันไปหรือว่าตื่นอยู่กันแน่ จึงพยายามจะลืมตา ทว่าเปลือกตากลับหนักอึ้ง พยายามกระพือขนตายกหนังตาขึ้นเท่าไรก็ทำไม่ได้ รอบตัวเธอก็ยังมืดสนิทอยู่เหมือนเดิม หญิงสาวรู้สึกหมดแรงเหมือนที่ ‘หัวใจ’ ของเธอกำลังสิ้นหวัง… เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ยังคงเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ มีแต่ความเจ็บปวดที่แทรกซึมเข้ามาทดแทนความว่างเปล่าขาวโพลนก่อนที่ภาพและเสียงของใครบางคนจะผุดขึ้นในหัวว่า “รู้มั้ยทำไมฉันถึงอยู่ตรงนี้?” แสนคะนึงพยายามเพ่งมองใบหน้าของผู้หญิงปริศนา แต่ดวงตาของเธอพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาและขนตาก็สั่นระริกรุนแรง ทำให้ภาพของหล่อนทั้งเบลอและเลือนเกินไปจนเธอจับโฟกัสไม่ได้ “รู้มั้ยทำไมทั้งๆ ที่เราสองคนเลิกกันไปตั้งนานแล้ว แต่เขาก็ยังมาหาฉันอยู่กับฉันตลอด แถมยังบอกอีกว่าเขาตัดฉันไม่ได้” แสนคะนึงขบฟันเสียงดังกรอดกับรอยยิ้มเยาะ แม้จะไม่เห็นหล่อนก็ตาม ลมหายใจสะท้านกับคำตอบที่เธอรู้ดีแก่ใจ “แทนเขาบอกว่าคิดถึงฉันมาก ตลอดเวลาที่เราเลิกกันเขาไม่เคยลืมฉันเลย หัวใจของเขาเต้นแรงมากเวลาที่กอดฉัน เขาจูบฉันอย่างดูดดื่ม เราเมกเลิฟกันอย่างร้อนแรงทั้งวันทั้งคืน เธอเคยได้รับความรู้สึกแบบนี้จากเขาบ้างมั้ย” แสนคะนึงรู้สึกได้ถึงความเกรี้ยวกราดที่พลุ่งพล่านล้นทะลักอยู่ในอก ก่อนที่มันจะระเบิดออกมาเป็นเสียงกรีดร้องที่น่าสะพรึงจนผู้คนรังเกียจและนึกรำคาญ ทว่ารอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้กลับสว่างไสวยิ่งขึ้นราวกับสาแก่ใจในความเจ็บปวดของเธอ ริมฝีปากสีกุหลาบสดสวยยกยิ้มอ่อนหวานเอ่ยเชือดเฉือนหัวใจเธอต่อไปว่า “รู้ตัวได้แล้วว่าแทนไม่เคยรักเธอ เธอมันก็เป็นได้แค่ตัวแทนของฉัน คนที่เขารักและรักมาตลอดจนถึงตอนนี้ก็คือฉันคนเดียว รู้มั้ยว่าเขากำลังวางแผนจะหย่ากับเธอ เพื่อมาแต่งงานกับฉัน” “ไม่! ไม่จริง! เขารักฉัน เขาไม่ไม่มีวันหย่ากับฉันเด็ดขาด เขาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับเธอ เขาไม่คิดจะกลับไปคืนดีกับเธอเลยสักครั้ง” เธอกรีดร้องตะโกนสุดเสียง “มันก็เป็นแค่เศษเสี้ยวของความสงสารที่เขามีให้เธอต่างหาก” “ไม่! ไม่ใช่!” “ใช่!” หล่อนสวนกลับทันควัน “เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว แทนเขาไม่ได้รักเธอและไม่เคยรัก” “เขารักฉัน! แทนรักฉัน! เรารักกัน...” แสนคะนึงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีตะโกนก้องออกไป ทว่ามันกลับดังราวกับเสียงกระซิบที่ปลิวหายไปพร้อมกับสายลม ไม่มีใครสนใจหรือได้ยินเช่นเดียวกับตัวเธอที่โดนเมินเฉย ไม่เคยเป็นที่ต้องการของใครๆ โดยเฉพาะกับสามีสุดที่รัก! “ฮะฮ่า ถ้าเขารักเธอแล้วจะมานอนกับฉันทำไม ถ้าเขารักเธอคงยอมมีลูกกับเธอไปตั้งนานแล้ว คงไม่...” แสนคะนึงถลึงตามองรอยยิ้มที่มีเลศนัยด้วยหัวใจที่ใกล้จะแหลกลาญเต็มที ความหวาดหวั่นคืบคลานเข้ามาจนทำให้ทั้งตัวของเธอสั่นเทิ้มไปหมด เก็บกดไฟแค้นที่อัดอั้นเดือดพล่านไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “ฉันท้อง... ท้องกับแทน เราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกัน” ทันทีที่น้ำเสียงยินดีสิ้นสุดพร้อมกับสายตาเยาะเย้ยที่มองเธออย่างผู้ชนะ แสนคะนึงก็ได้ยินเสียงหัวใจที่ถูกฉีกกระชากจนแตกสลายดังลั่นอยู่ในหู ตัวเธอเกร็งกระตุกเฮือก สติสัมปชัญญะขาดผึงจนไม่รู้สึกตัว สายตาดุร้ายของเธอเหลือบเห็นมีดปอกผลไม้ มือคว้าไปหยิบมันขึ้นมากำแน่นโดยอัตโนมัติ เธอพยายามส่งเสียงร้องห้ามปรามตัวเองที่กำลังวู่วาม ตะโกนจนคอหอยแทบแตก แต่ร่างกายกลับไม่ฟัง มันพุ่งตัวไปข้างหน้าจุดหมายคือร่างกายที่มีเลือดเนื้อของผู้หญิงที่จงใจยั่วยุอารมณ์ของเธอ เธอจะเสียบมันให้มิดด้ามเลย ให้สมกับความเจ็บปวดและความริษยาที่คลั่งแค้นอยู่ในใจ