“คุณจะไปไหน จะไปกกไปกอดมันใช่มั้ย”
แสนคะนึงลุกพรวดตรงไปกระชากเสื้อเชิ้ตของสามีอย่างแรงให้หันมาประจันหน้ากัน ทนไม่ได้ที่อีกฝ่ายไม่แคร์เธอเลยสักนิด ทั้งๆ ที่เธอกำลังโศกเศร้าเสียใจ เขาที่เป็นสามีควรจะปลอบโยนกัน มากกว่าจะเดินหันหลังหนีไปอย่างที่แทนชนม์กำลังทำไม่ใช่หรือ
ชายหนุ่มมองภรรยาด้วยสีหน้าเย็นชา เอ่ยเสียงต่ำแทบจะลอดไรฟันออกมาว่า
“จะให้ผมพูดอะไร ในเมื่อพูดไปคุณก็ไม่เชื่อ คุณควรจะถามตัวเองมากกว่านะว่าทำไมถึงไม่เชื่อใจสามี คุณก็รู้ว่าผมยังไม่พร้อมที่จะมีลูกตอนนี้ อย่าว่าแต่จะปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนท้องเลย แม้แต่ตัวคุณเองก็ด้วย คุณน่าจะรู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร”
แววตาคู่สวยสั่นระริก หัวใจสะท้านสะเทือนเพราะถูกคำพูดของชายคนรักเชือดเฉือนจนแหว่งวิ่น เจ็บเกินกว่าที่เธอจะทนรับไหว แสนคะนึงกรีดร้องดิ้นพล่านราวกับเสียสติ สองมือที่กำแน่นระดมทุบไปตามเนื้อตามตัวเขาอย่างสะเปะสะปะ
รู้สิ...เธอรู้ดี!
ก็เพราะ
