“อยากให้ฉันเชื่อใจ แล้วคุณเคยอธิบายให้ฉันฟังมั้ยล่ะคะ”
“ผมก็พยายามพูดอยู่นี่ไง แล้วคุณเคยเชื่อใจผมสักครั้งบ้างมั้ย”
“อธิบาย? แค่บอกว่าไม่มีอะไรแล้วจบน่ะเหรอคะ” แบบนั้นใครมันจะไปเคลียร์ฟะ พูดก็เหมือนไม่พูดนั่นแหละ
“ผม...” แทนชนม์อยากจะเอ่ย แต่ภาพในหัวกลับฉายวนถึงสิ่งที่เขาทำ เขาเอาแต่หงุดหงิด เธอพูดอะไรก็รำคาญไปหมด เขาหันหลังเดินหนีเธอไปเพราะคิดว่าไม่จำเป็นต้องอธิบายให้มากความ ยิ่งเธอคาดคั้นเขาก็ยิ่งเบื่อ ในใจก็เกิดทิฐิอยากเอาชนะ เขาเริ่มไม่กลับบ้าน ทะเลาะกับเธอบ่อยขึ้น หนักเข้าก็ขนข้าวของออกจากเรือนหอประชดเธอเสียเลย
ช่วงนั้นเขาเอาแต่โหมงาน รู้สึกว่ายิ่งทำงานเยอะเท่าไรก็ยิ่งดี เดินทางออกนอกประเทศเป็นว่าเล่น จงใจหนีบรัญชนาไปด้วยให้สมใจเมียเขาที่ชอบกล่าวหากันดีนัก นานหลายเดือนที่เขาแทบไม่เห็นหน้าแสนคะนึงเลย ปล่อยปละละเลยเธอจนแทบไม่ต่างอะไรกับการทอดทิ้ง เพราะคิดเอาเองว่าถ้าไม่เจอ ก็จะได้ไม
