“ขอบใจนะหนึ่ง” ปวีร์ว้ามือเธอไปกุมไว้แน่น
แสนคะนึงปรายตามองมือเขาเพียงนิด ก็ไม่รู้ว่าปวีร์ลืมตัวหรือตั้งใจ แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางว่าลำบากใจ แค่ค่อยๆ ดึงมือตัวเองออกอย่างนุ่มนวล ขณะเอ่ยติดตลกว่า
“ขอบคุณทำไม หนึ่งสิที่โชคดีมีลาภปาก งั้นมื้อนี้หนึ่งไม่เกรงใจละนะ”
แล้วตัดบทเดินนำเขาไปเลือกอาหารอีกหลายอย่างที่เล็งไว้ มีปวีร์คอยบริการช่วยตักช่วยถือไปเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะที่เขาจองอยู่ เธอนั่งลงมองไปรอบๆ ด้วยความพอใจ มุมที่เขาเลือกไม่เลวเลยทีเดียว เป็นโซนติดกระจกมองเห็นวิวนอกร้าน แต่สบายมีความเป็นส่วนตัวและสวยงาม ปวีร์ยังคงมีรสนิยมในการเลือกร้านอาหารเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
ระหว่างนั่งทานอาหารเธอสังเกตว่าปวีร์ที่ไม่ได้เจอมาหลายปีเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย ใบหน้าที่เคยละมุนเหมือนหนุ่มหน้ามนดูเข้มขึ้น ผิวคล้ำลงแต่กลับให้ความรู้สึกสมชายมากขึ้น ปกติเขาชอบใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ แต่ตอนนี้เขาใส่เชิ้ตสีเข้มเป็น
