(จอย)
วันต่อมา
พรึบ
"อื้อ"
ฉันลืมตามองเพดานที่คุ้นเคยก่อนจะถอนหายใจและยกมือขึ้นอังใบหน้าตัวเองไว้อย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่ได้เมาจนจำว่าเมื่อคืนมาที่ห้องไอ้ทั่นไม่ได้แต่มันหยุดตัวเองไม่อยู่..ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ขับรถมาหามันได้จริงๆ
ฉันหันมองที่ข้างตัวที่ตอนนี้ไอ้ไททันกำลังหลับอยู่และมันกำลังตะแคงมากอดฉันไว้หลวมๆ มันอาจจะเหมือนแค่มันพาดแขนมาและ..ฉันจะถือว่ามันเป็นกอดแล้วกัน ฉันขยับแขนมันออกและลุกขึ้นยืนมองไอ้ทั่น
"ขอโทษจริงๆ ที่มารบกวน"
ฉันเม้มปากเข้าหากันก่อนจะเดินไปหาโทรศัพท์ก่อนจะเจอมันวางอยู่บนโต๊ะ
"กูไม่รับคำขอโทษ"
เสียงของไอ้ทั่นทำให้ฉันชะงักและมองมันด้วยความตกใจ ไอ้ทั่นขยับลุกนั่งและเสยผมมองฉันด้วยแววตานิ่งเรียบ..ให้ตายมันกำลังทำมาดใส่ฉันใช่ไหมนั้น?
"กูกำลังจะไปแล้ว"
"ไปไหนคุยกันยังไม่รู้เรื่อง"
"แต่มึงไม่อยากให้กูอยู่"
"เออ ไม่อยากให้อยู่แต่จะให้ปล่อยไปทั้งที่ยังค้าง
