Night's Howl โซ่รักใต้เงาดาว

INTRO

เสียงหัวเราะแผ่วเบาจากห้องทดลองยังคงดังก้องในความฝัน แม้ผ่านมานานกว่ายี่สิบปีมันก็ไม่เคยเงียบหาย

เสียงเลื่อยตัดกระดูก เสียงของเหลวเดือดพล่านในขวดแก้วสีเขียว เสียงกรีดร้องอันไร้คนตอบรับและเสียงสะอื้นเบาหวิวในความมืดทุกอย่างยังติดอยู่ในหัวเหมือนเงาของปีศาจที่ไม่มีวันหลุดพ้น

เด็กชายที่เคยนั่งตัวสั่นอยู่มุมกรงเหล็กในวันนั้น...ได้ตายไปแล้ว เหลือไว้เพียงสัตว์ประหลาดที่องค์กรดิสโทเปียสร้างขึ้นจากเศษซากของมนุษย์และเจตจำนงที่บิดเบี้ยว

เขาไม่ใช่คน ไม่ใช่หมาป่า แต่เป็นบางสิ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางมนุษย์หมาป่าที่ทรงพลังและแข็งแกร่งเกินกว่าจะจินตนาการได้ ดวงตาสีแดงของเขาสะท้อนความบ้าคลั่งที่ไม่อาจปกปิดเอาไว้

เอสโทเพลจำไม่ได้ว่าอะไรคือเรื่องจริง อะไรคือความฝัน ความทรงจำของเขาถูกลบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถูกฉีดของเหลวบางอย่างเข้าเส้น จนแม้แต่ชื่อของตัวเองก็เคยลืม...ยกเว้นชื่อของเธอ

เจนัส ธาร์เวียร์

เธอคือภาพเดียวที่ไม่เคยเลือนหายจากความทรงจำ เธอคือมือเล็ก ๆ ที่เคยจับเขาไว้ในความมืดและเรียกชื่อเขาเบา ๆ เหมือนกล่อมให้หลับในคืนที่ทั้งโลกไม่เคยเมตตา

เธอคือกระต่ายตัวน้อยผู้เป็นเหมือนดั่งแสงสว่างในชีวิตในที่ที่มืดมนยิ่งกว่านรกของเขา

เขายังจำวันนั้นได้ วันที่พวกเขาพยายามหลบหนีจากกรงนรก เขาผลักเธอออกไป โยนเธอข้ามหุบเหวนรกเพื่อไปพบแสงสว่างโดยที่เขาเองถูกลากกลับเข้าไปขุมนรก

ยอมถูกขึงร่างกับเตียงเหล็กเย็นเฉียบท่ามกลางกลิ่นสนิมกับเลือดเก่าที่แห้งกรังอยู่ใต้ร่าง

เขาไม่เสียดายเลย…แม้จะต้องจ่ายด้วยชีวิต

ในคืนที่ร่างกายกรีดร้องด้วยพิษในเส้นเลือด เขาก็ยังคงเรียกชื่อเธอในความมืดราวกับมนต์สะกดและนั่นทำให้เขายังไม่ตาย

เขาเปลี่ยนไปกลายเป็นอาวุธ กลายเป็นเครื่องจักรสังหาร กลายเป็นเงาของฝันร้ายที่องค์กรภูมิใจนำเสนอ แต่ในทุกภารกิจที่เขาถูกปล่อยออกไปล่าในหัวใจของเขายังคงมีแค่เธอคนเดียว

จนกระทั่งวันนี้

“ภารกิจใหม่มาแล้ว เป้าหมายคืออดีตตัวทดลองหลบหนี ชื่อ…เจนัส ธาร์เวียร์”

เสียงนั้นลอยมาเหมือนเสียงเรียกจากนรก เขายืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ดวงตาที่เคยเย็นชาระเบิดเป็นประกายเรืองแสงวาววับ

ความทรงจำสีเลือดระเบิดขึ้นในหัวเหมือนพายุพัดกระหน่ำ รอยยิ้มบิดเบี้ยวแสยะขึ้นบนใบหน้าอย่างควบคุมไม่อยู่

ในที่สุด…ก็ถึงเวลา

เขาจะตามหาเธอ

เขาจะพาเธอกลับมา....กลับมานอนในอ้อมแขน กลับมาให้เขาได้ยินเสียงลมหายใจของเธออีกครั้ง ไม่ว่าจะต้องลากเธอกลับมาด้วยเลือดหรือไฟ

เขาไม่แคร์ว่าเธอจะกลัว จะเกลียด หรือจะร้องไห้สักเพียงใด

เธอเป็นของเขา

เขารักเธอ....และความรักของเขา ไม่ใช่สิ่งใดที่มนุษย์ธรรมดาจะเข้าใจ

มันไม่ใช่รักแบบเจ้าชายกับเจ้าหญิง ไม่ใช่ดอกไม้ในแสงแดดหรือเพลงกล่อมนอนแต่มันคือฝันร้ายของเด็กที่ร้องไห้ไม่เป็นเสียง

มันคือการทรมานที่หวานล้ำ มันคือการครอบครองที่พร้อมเผาผลาญทั้งโลกเพื่อสิ่งเดียว

มันคือความคลั่งไคล้ที่กัดกินหัวใจทุกนาทีที่ไม่มีเธออยู่ข้างกาย คือเสียงกรีดร้องในหัวที่ไม่เคยเงียบ คือความหิวกระหายที่ไม่มีวันอิ่ม

เขาต้องการเธอเหมือนสัตว์ร้ายต้องการเลือด

และตอนนี้...กลิ่นของเธอหอมชัดในความทรงจำมากขึ้นทุกที

เพราะเธอคือของเขา

เสียงหัวใจของเธอคือจังหวะที่เขาจำได้แม่นยิ่งกว่าเสียงลมหายใจตัวเอง แม้ต้องปีนข้ามซากศพหรือต้องฉีกแผ่นฟ้าออกเป็นสองส่วน จะต้องฉีกทึ้งโลกทั้งใบและต้องฆ่าคนทั้งเมือง เขาก็จะไม่หยุด

และถ้าเธอไม่อยากกลับล่ะ?

เขาก็จะทำให้เธอกลับมา ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม

เพราะในโลกอันบิดเบี้ยวใบนี้ ความรักของเขาคือคำสาป และเธอคือนิรันดร์ที่ไม่มีวันหนีไปจากเขาได้