“พริ้ง...”
เสียงเรียกจากน้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังมาจากด้านหลังทำให้พิมพ์พลอยตื่นจากภวังค์ความคิดหันหน้ากลับไปมองพร้อมส่งยิ้มกว้างตาเป็นประกายให้คนตัวสูงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
“คุยธุระกับคุณพ่อเสร็จแล้วเหรอคะ?”
“อืม” คิณณ์ณภัทรพยักหน้าตอบ ก่อนถามกลับในเรื่องที่ยังไม่ได้คำตอบ “แล้วเมื่อกี้กำลังคิดอะไรอยู่?”
พิมพ์พลอยอมยิ้ม มองคนตัวสูงด้วยสายตาเป็นประกายระยิบระยับก่อนหันหน้ากลับไปมองสนามบาสเก็ตบอลเบื้องหน้า “พริ้งเพิ่งรู้ว่าด้านหลังบ้านคิณณ์เป็นสนามบาสเก็ตบอล ถึงว่าทำไมสมัยเรียนคิณณ์เล่นบาสเก่งมาก เมื่อก่อนคิณณ์น่าจะเล่นบาสบ่อยแน่เลย”
นอกจากใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเจ้าสรรสร้างและความรวยที่ออร่าฟุ้งกระจายรอบตัวโดยไม่ต้องพรีเซนต์ก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้รวยมาก ก็คือความสามารถด้านกีฬาบาสเก็ตบอลที่คิณณ์ณภัทรกวาดต้อนเอาสาวๆเข้าด้อมจนแน่นเอี๊ยด เสียงกรี๊ดกระหึ่มขอบสนามทุกครั้งที่เขาลงเล่น
“อืม ก็บ่อยนะ
