ระหว่างทางที่ต้องเดินเข้าบ้านต้องเดินผ่านสระว่ายน้ำพิมพ์พลอยก็อดที่จะมองไปยังม้านั่งริมสระที่ครั้งหนึ่งเธอเคยนั่งมันไม่ได้
“พริ้ง”
“คะ?”
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“คิณณ์รู้ไหมคะว่าพริ้งเคยยืนมองคิณณ์จากตรงนี้ มองดูคิณณ์เดินหายเข้าไปในบ้านพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง” พิมพ์พลอยชี้ไปยังม้านั่ง จุดที่เธอเคยนั่งรอเขาเมื่อสามปีก่อนแต่ทว่าจนแล้วจนรอดเขาก็ไม่เดินเข้ามาเฉียดใกล้จุดที่เธอนั่งสักนิด
“ตอนนั้นเสียใจมากหรือเปล่า” คิณณ์ณภัทรรู้ดีว่าพิมพ์พลอยหมายถึงเหตุการณ์ไหน
ซึ่งตอนนั้นเขาเห็นเธอนั่งอยู่คนเดียวเกือบสองชั่วโมงทว่าก็ไม่มีความคิดที่จะเดินเข้ามาทักเธอสักนิด
“เสียใจสิคะ ตอนนั้นพริ้งเสียใจมาก หลังจากที่คิณณ์เดินหันหลังให้กันพริ้งก็ร้องไห้ออกมาทันที กลับถึงห้องก็ยังร้องไห้ไม่หยุด” พิมพ์พลอยรับรู้ถึงวงแขนที่โอบกระชับเธอแน่นขึ้นทำให้เธอต้องเงยหน้าส่งยิ้มให้เขา เพื่อบอกว่าตอนนี้เธอไม่เป็นไรแล้ว
ไม
