เศษหัวใจที่ไร้ค่า

ตอนที่ 4 เจ็บแต่เก็บอาการ

คอนโดP

ภายในห้องดูเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศดังเบา ๆ ความเย็นตกกระทบผิวกาย แทบจะทั้งคืนที่จิณห์วราข่มตาให้นอนหลับลงไม่ได้ มันทั้งตื่นเต้น ดีใจ ตกใจและกังวลใจในเวลาเดียวกัน เธออยากพบเจอหน้าพ่อของลูกมากที่สุด เพราะเรื่องนี้เธอและเขาไม่เคยพูดคุยหรือวางแผนอนาคตร่วมกันเลยสักครั้ง แต่เธอมีความสุขที่จะอยู่กับเขาแบบนี้ ไม่ว่าสถานะอะไรที่เขาอยากมอบให้ เธอก็ยินดีที่จะยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน เพราะคำว่ารักมากคำเดียว ถ้าเขาอยากสร้างครอบครัวไปด้วยกันก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีมาก แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ... เธอควรต้องทำอย่างไรต่อไป เพราะในใจลึก ๆ แล้วก็แอบกังวลอยู่เหมือนกันว่าเขาอาจจะคิดว่าเธอปล่อยตัวเองให้ท้องเพื่อจับเขาหรือเปล่า

ฝ่ามือเรียวยื่นไปหยิบจับโทรศัพท์มากดดูเวลาอีกครั้ง เกือบตีหนึ่งเข้าไปแล้วเขาคงนอนหลับพักผ่อนอยู่ที่บ้านแล้วสินะตอนนี้ เธอจึงเลือกที่จะพิมพ์ข้อความเพื่อไปบอกราตรีสวัสดิ์เขาอีกครั้ง ไม่อยากโทรไปรบกวนเวลาให้อีกฝ่ายต้องรำคาญใจ

'Good night ค่ะ คิดถึงนะคะ จีน่ารักคุณมากนะคะ'

เป็นข้อความที่เธอชอบส่งไปให้เขาทุกครั้งก่อนนอนถ้าเขาไม่ได้มานอนค้างที่นี่ด้วย ความรู้สึกของเธอชัดเจนแต่กับอีกฝ่ายยังไม่อาจรู้ได้แน่ชัด

แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเก็บเอามาใส่ใจเลยสักนิด เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาตลอด 6 ปีเป็น 6 ปีที่เธอเลือกเองทุกอย่าง แม้จะมีความสุขปนความทุกข์บ้าง แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ไปไหน เขายังอยู่ตรงนี้กับเธอ แม้ว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบายให้กับใครเข้าใจพวกเธอก็ตาม

เวลา 10:00 น. เช้าของวันอาทิตย์

หลังจากเขาบอกว่าเขาจะมาหาวันเสาร์แต่สุดท้ายลภัสวัฒน์กลับไม่ได้มาอย่างที่ให้ความหวังเอาไว้ และสุดท้ายเขาก็มาหาในวันนี้แทน

"เป็นอะไร ทำไมดูหมดแรงขนาดนั้น?"

เสียงทุ้มถามขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาภายในห้องพักของหญิงสาว เธอที่อยู่ในท่าทีที่อิดโรย อาเจียนแทบเป็นแทบตายในเช้าวันนี้ เพิ่งจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยก่อนที่เขาจะมาถึงเพียงไม่กี่นาทีนี้เท่านั้น

"ปวดหัวค่ะ คลื่นไส้นิดหน่อย"

"ไม่สบายงั้นเหรอ ไปกินอะไรผิดมาอีกล่ะ?"

ร่างสูงเดินไปนั่งทิ้งตัวลงที่โซฟา พร้อมกับมองแท่งยาวหลายอันที่อยู่ในถุงซิปใสวางอยู่ตรงหน้า ฝ่ามือหนารีบหยิบจับขึ้นมาดูพร้อมกับดวงตาคมที่หันไปมองจ้องหน้าหญิงสาวเหมือนอยากได้คำตอบที่ต้องการจะได้ยิน

"ของใคร?"

"ขะ... ของจีน่าเองค่ะ เตรียมไว้ให้คุณดู"

"คืออะไร เอามาให้ดูทำไมไม่ทราบ?"

ดวงตาคมดุจับจ้องมองแท่งตรวจครรภ์ 5 ชิ้นที่แสดงผลในแบบเดียวกันทั้งหมดด้วยความตกใจมาก ไม่ใช่ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่มันจะใช่เหรอ เป็นไปได้จริงหรือเปล่า

"จีน่าท้องค่ะ จีน่าคิดว่าคุณลีโอควรจะรับรู้และรับทราบเรื่องสำคัญที่เกิดขึ้นแล้ว"

ใบหน้าหล่อหันขวับกลับมามองจ้องหน้าหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง และเผชิญหน้ากับจิณห์วราด้วยความร้อนใจ

"ท้อง! กับฉันงั้นเหรอ?"

เป็นคำถามที่ชวนอึ้ง เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำถามนี้จากปากของเขาเลยด้วยซ้ำ ตลอด 6 ปีที่ผ่านมาเธอซื่อสัตย์และมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น เขาน่าจะรู้ดีที่สุด ดวงตากลมโตถึงกับแดงก่ำ จับจ้องมองหน้าเขาด้วยความเจ็บจุกที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้ ริมฝีปากสั่นระริก พยายามตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

"ถ้าไม่ใช่กับคุณแล้วจะกับใครคะ ถามอะไรทำไมไม่คิดบ้าง จีน่าเป็นแบบนั้นเหรอคะคุณลีโอ?"

"ท้องก็ไปเอาออกสิ จะมาบอกทำไมฮะ เธอคิดจะจับฉันงั้นเหรอ อยากถีบตัวเองเป็นคุณนาย อยากอยู่สุขสบายมากกว่านี้สินะ ใช่ไหม! แผนสูง! เธอไม่ได้ใสซื่อแบบที่ฉันคิดเลยสักนิด เลือกเอาเลยนะว่าจะไปเอาออกเองหรือต้องให้ฉันเป็นคนพาไปทำ!"

หัวใจของเธอสุดแสนจะเจ็บปวดยิ่งกว่าคำถามแรกที่เขาเพิ่งถามออกมาเมื่อครู่นี้ เขามีความคิดแบบนี้อยู่ในหัวด้วยงั้นหรือ เธอแทบไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิด ผู้ชายที่คิดว่าแสนดีน่ารัก คุณลุงที่รักหลานสาวมากกว่าอะไรบนโลกใบนี้ แต่พอเป็นลูกตัวเองเขากลับบอกให้เธอไปเอาเด็กออก เขาคงไม่ได้อยากให้ลูกของเขามีแม่แบบเธอสินะ ผู้หญิงแบบเธอมันคงเป็นผู้หญิงไร้ค่าสำหรับเขามากที่สุด ผู้หญิงแบบเธอคงเป็นความรักที่เขาไม่อยากจะมีในชีวิต ไม่อยากรับผิดชอบอะไร แม้แต่ลูกน้อยที่เขาทำให้เกิดมาแล้วก็ตาม....

"แต่นี่มันลูกของเรานะคะ คุณลีโอจะให้จีน่าทำแบบนั้นได้ยังไงกัน ตอนทำทำไมคุณไม่ป้องกัน จีน่าป้องกันอยู่ฝ่ายเดียวมันก็ต้องมีพลาดไหมคะ?"

"เธอผิด! ไม่ต้องมาเถียง! เธอปล่อยให้มันเกิดมาเพื่อจับฉันทำผัว! แต่เธอเคยถามฉันบ้างไหมว่าอยากได้เธอเป็นเมียและแม่ของลูกหรือเปล่า ฉันไม่เคยมีความคิดนั้นเลย รู้เอาไว้ซะด้วย ฉันมานอนด้วย ฉันเอาเธอเพราะเ****นไม่ใช่เพราะรัก! อย่าเอาชีวิตมาผูกมัดกับฉันแบบนี้! ฉันเลวได้มากกว่าที่เธอคิดนะจิณห์วรา! อย่าทำให้ฉันต้องโมโห ถ้ายังอยากใช้ชีวิตที่สงบสุข ถ้ายังอยากมีงานดี ๆ มีเงินใช้ไม่ขาดมืออยู่ ทำตามที่ฉันบอกซะ! ถ้าทำไม่ได้ก็ไสหัวไปให้พ้น! แต่อย่าหวังว่าลูกของเธอจะได้ลืมตามาดูโลกใบนี้ ฉันจะทำทุกทางให้มันไม่ได้เกิดตั้งแต่ยังเป็นวุ้นอยู่เลย คอยดูเถอะ!”

ทุกคำพูดตอกย้ำเหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวใจของจิณห์วรา เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกแบบไหนได้ในเวลานี้ ความรู้สึกในตอนนี้คืออึ้งแล้วอึ้งอีก เธอทำได้เพียงแค่ยืนมองจ้องหน้าเขาอย่างนิ่งเงียบโดยไม่ตอบโต้อะไรเลย

“เธอเองก็เหมือนกัน อย่าคิดแม้แต่จะอุ้มท้องหอบลูกหนีเหมือนในนิยายน้ำเน่าเชียวล่ะ เพราะฉันไม่ใช่พระเอกนิยาย ฉันไม่ได้ให้ค่ากับก้อนเลือดก้อนเดียวแบบนี้! ถ้าเธอคิดจะทำแบบนั้น ชีวิตของเธอจะไม่มีที่ยืนในผืนแผ่นดินนี้อีก จำเอาไว้!"

ขาสูงยาวก้าวเดินผ่านหน้าของเธอไปอีกครั้ง เสียงประตูห้องที่ปิดลงดัง ปัง! ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือก เขาเข้ามาเหยียบในห้องนี้ได้ไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ แต่ทว่าตอนนี้เขากลับเดินหนีไปเพราะโกรธจัด

เขาไม่ได้ดีใจเลยสักนิด เขาไม่ได้อยากมีลูกกับเธอเลยสักครั้ง ที่เขามีเธออยู่ในชีวิตทุกวันนี้เพียงเพราะความสุขทางกายที่เธอมอบให้ หาใช่ความรักอย่างที่เธอมอบให้กับเขาตลอดมา

แม้จะรู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรให้เธอเลยสักนิด แต่เพราะความรักที่มีให้กับเขาเต็มหัวใจ เธอถึงได้อยู่ตรงนี้จนถึงวินาทีนี้ที่เขาทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจมากที่สุด

จิณห์วราถึงกับทรุดเข่านั่งลงกับพื้น ชีวิตของเธอต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่งจริง ๆ ใช่ไหม ฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบสัมผัสหน้าท้องที่แบนราบของตัวเองเบา ๆ หยาดน้ำตาของความเสียใจไหลอาบแก้มจนเป็นทางยาว หัวใจมันปวดหนึบกับทุกคำพูดที่ได้ยินจากปากของเขาทั้งหมด เธอรักเขามาก แต่ความรักของเธอมันไม่ควรไร้ค่ากับใครมากขนาดนี้หรือเปล่า เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะใจร้ายกับชีวิตเธอมากขนาดนี้

"ไม่เป็นไรนะลูก พ่อเขาไม่ต้องการเราก็ไม่เป็นไร มีแม่คนเดียวมันก็คงเพียงพอสำหรับชีวิตได้ แม่ยังเกิดมาไม่มีพ่อแม่เลย แม่ยังมีแค่ทวดที่คอยเลี้ยงดูมาทั้งชีวิต หนูจะไม่ไร้ค่าสำหรับแม่และทวดอย่างแน่นอน หนูเป็นสิ่งมีค่าที่สุดที่แม่เลือกแล้ว"