ตอนที่5 ความคิดที่บัดซบ
1587 คำ
บ้านศิวกรไพศาล
"เป็นอะไรคะ ดูหงุดหงิดมาเชียว ออกบ้านไปไม่ทันไรกลับเข้าบ้านซะแล้ว ปกติหรือเปล่าเนี่ย?"
เสียงทักทายจากน้องสาวยิ่งทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาชักสีหน้าไม่ดีใส่เพราะยังหงุดหงิดไม่หาย สิ่งที่ได้พูดคุยกับจิณห์วราก่อนหน้านี้ยังคงก่อกวนอารมณ์ของเขาให้ขุ่นมัวอยู่ตลอดเวลาแบบนี้
"เบื่อผู้หญิง!"
ร่างสูงที่กระแทกก้นนั่งลงบนโซฟาเคียงข้างกับน้องสาวที่เพิ่งวางแท็บเล็ตลง หวังจะตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่ชายอยากพูดต่อจากนั้น พร้อมกับหันไปมองจ้องหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจอารมณ์เขาเลยสักนิด ลัลล์ลลิตขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้ง แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยสักนิด เหมือนหูแว่วที่ต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้จากปากผู้เป็นพี่ที่แสนจะเจ้าชู้เพลย์บอย
"เบื่อใครคะ ใครทำอะไรให้ไม่พอใจมางั้นสิ?"
"ใช่! เลขาของเรานั่นแหละทำพี่อารมณ์เสีย งี่เง่าไม่เข้าเรื่อง!"
"อะไรนะ คุณจีน่าทำอะไรให้ไม่พอใจอีกล่ะ แก่แล้วชอบหงุดหงิดไปเองหรือเปล่า?" ดวงตาคมหันหน้าไปมองน้องสาวอย่างเคืองหูเข้าไปใหญ่
"เขาท้อง! จะอะไรล่ะ! เขาบอกว่าลูกในท้องเขาเป็นลูกของพี่ ชัดไหม?"
"เฮ้ย! มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเลยนะพี่ลีโอ ลัลล์กำลังจะได้เป็นคุณอาแล้ว คุณพ่อคุณแม่จะได้เป็นคุณปู่คุณย่ากันสักที พระเจ้า! ลัลล์ต้องรีบโทรไปบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า"
คำพูดของน้องสาวทำให้พี่ชายต้องมองค้อนแรงอย่างไม่สบอารมณ์เลยสักนิด
"หยุด! พี่ไม่ตลก พี่ไม่ได้อยากมีลูก พี่ไม่อยากมีบ่วงมาผูกมัดคอในตอนนี้ มันก็เป็นแค่ความสัมพันธ์ทางกายที่มีความสุขร่วมกันไหมล่ะลัลล์ พี่ไม่ได้จริงจังถึงขนาดจะเอาเขามาเป็นแม่ของลูกขนาดนั้นหรอกนะ"
"พี่ลีโอ! พี่จะพูดออกมาแบบนั้นมันก็ไม่ถูกนะคะ ในเมื่อเด็กเกิดมาแล้วพี่ก็ต้องรับผิดชอบสิ ถ้าพี่ไม่อยากมีลูกแล้วเวลาเอาทำไมไม่รู้จักป้องกันคะ คอนดอมราคาไม่กี่บาทหรือว่าความอยากมันทำให้สมองพี่ฝ่อจนคิดไม่ได้?"
"ลัลล์! มันจะมากเกินไปแล้วนะ พี่เป็นพี่เธอนะไม่ใช่จีน่า! เข้าข้างอะไรกันนักกันหนาฮะ มาช่วยพี่หาทางออกไม่ดีกว่าเหรอ!"
"หาทางออกยังไงคะ จะให้ลัลล์ช่วยแบบไหนก็ลองว่ามาสิ" คนเป็นน้องนั่งมือเท้าคางรอฟังอย่างตั้งใจ
"ช่วยพาจีน่าไปเอาเด็กออกที"
ทำเอาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าถึงกับตกตะลึงและโกรธแทนเป็นที่สุด
"อะไรนะคะ! พี่พูดล้อเล่นหรือเรื่องซีเรียส?"
"สีหน้าพี่จริงจังและเป็นทุกข์ขนาดนี้ ลัลล์ยังจะคิดว่าพี่พูดเล่นอีกเหรอ! พี่พูดจริง พี่บอกเขาไปแล้ว แต่เขาจะทำหรือเปล่าอันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน" สีหน้าหงุดหงิดและตอบแบบใส่อารมณ์กับน้องอย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้
"บ้าไปแล้ว! พี่ไปพูดแบบนั้นได้ยังไงคะ แล้วคุณจีน่าเขาจะรู้สึกยังไง เวลาพี่ทำทำไมพี่ไม่เอาหัวบนคิดก่อนคะ ทำไมชอบใช้หัวล่างนำทางตลอดเลย ลัลล์ไม่เข้าใจ! ถ้าพ่อกับแม่รู้เรื่องนี้เข้าล่ะ เรื่องมันจะไม่ไปกันใหญ่หรอกเหรอ พี่ลีโอไม่น่าเกิดมาเป็นพี่ชายลัลล์เลยสักนิด! เลวไม่มีที่ติ แค่เรื่องเจ้าชู้ลัลล์ก็ว่าเลวเต็มทีแล้วนะคะ นี่ยังบอกให้ผู้หญิงไปเอาลูกออกอีก ความเป็นคนของพี่ ความเป็นพ่อและมนุษยธรรมในใจมันไม่มีเลยหรือยังไงกัน?"
น้ำเสียงที่ต่อว่าฟังดูโมโหมากไม่ต่างจากพี่ชายเลยสักนิด สีหน้าที่ดูยิ้มแย้มเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงจนแทบอยากจะกินเลือดกินเนื้อพี่ชายได้แล้วในเวลานี้
"โอ๊ย! ทุกวันนี้ไม่พร้อมก็คือไม่พร้อม ไม่พร้อมก็แค่เอาเด็กออกเท่านั้น มันจะบาปอะไรนักหนาวะ บาปเป็นตัวยังไงไม่เคยรู้จักหรอก!"
"อะไรคือความไม่พร้อม พี่ร่ำรวยล้นฟ้านะคะ พี่คือระดับผู้บริหารสูงสุดที่มีเงินในบัญชีเป็นร้อยล้านพันล้าน ไม่ใช่พนักงานกระจอก ๆ ค่ะ เผื่อจะลืม!"
"ก็ตัวพี่นี่ล่ะที่ไม่พร้อมจะมี ปัญหามันอยู่ที่พี่ไม่ใช่อยู่ที่เงิน หรือลัลล์จะให้เรารับเด็กมาเลี้ยงหลังคลอด เอาเงินฟาดหัวแม่ไปแบบนี้หรือเปล่าล่ะ? คิดสิ! หาทางออกให้พี่มาสิ!"
ลัลล์ลลิตส่ายหน้าให้กับความคิดแต่ละอย่างของพี่ชาย เหนื่อยที่จะพูดด้วยที่สุดก็คือลภัสวัฒน์นี่แหละ เขามั่นใจในตัวเองสูงมากจนเกินไป จนไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของใครเลยสักอย่าง
"เขาท้องกี่เดือนแล้วคะ พี่ไม่สงสารคุณจีน่าเลยหรือยังไง เขารักพี่มากนะถึงทนอยู่กับพี่มานานหลายปีแบบนี้ ทั้งที่พี่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง นอกจากความหล่อและรวยมากเท่านั้น แต่สันดานไม่ได้เรื่องเลย!"
"โอ๊ย! ใช่เวลาจะมาด่าฉันไหมฮะ! เด็กยังเป็นวุ้นอยู่เลย ถึงจะเอาออกตอนนี้มันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอกนะลัลล์ เอาตัวเองให้รอดเถอะ แค่ปัญหาชีวิตครอบครัวตัวเองตอนนี้ก็ยังไม่มีปัญญาจัดการได้ ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของพี่ เรื่องนี้ถ้าไม่ช่วยก็อยู่เฉย ๆ เลย เดี๋ยวพี่จัดการเอง!”
“จัดการยังไงคะ จะจัดการยังไง?”
“ยังไม่รู้โว้ย! เดี๋ยวหาทางออกเอง! ผู้หญิงนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ เอาแต่ใจตัวเอง โว้ย! กูเบื่อ!!!" พร้อมกับลุกพรวดขึ้น เดินหนีหายขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านในทันที ปล่อยให้น้องสาวมองตามหลังตาปริบ ๆ
"พี่ลีโอนะพี่ลีโอ จะมาเสียใจทีหลังหรือเปล่า จะคิดได้ในวันที่สายไปแล้วอีกคนแน่ ๆ เลย เฮ้อ! ทำไมผู้ชายเป็นแบบนี้กันหมดนะ"
หลายวันผ่านไป
จิณห์วราไม่ได้มาทำงานตั้งแต่วันที่ทะเลาะกับลภัสวัฒน์ในวันนั้น ซีอีโอหนุ่มหล่อกำลังจะเดินเข้าไปหาน้องสาวที่ห้องทำงาน สายตาคมจ้องมองโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าของเลขาสาว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ‘ไม่มาทำงานอีกแล้ว?’ ตั้งแต่วันที่ไปหาเธอที่คอนโดวันนั้นเขาก็ยังไม่ได้พบเจอหน้าเธออีกเลย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้องสาวเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องทำงานพอดี สีหน้าของลภัสวัฒน์แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มทักทายกับน้องสาวทันทีเลย
“ลัลล์จะไปไหนอ่ะ?”
“อ๋อ ว่าจะออกไปเจอสองพ่อลูกหน่อยค่ะ เห็นบอกว่ากำลังพากันมาถึงร้านกาแฟข้างบริษัทแล้ว พี่ลีโอมีธุระอะไรกับลัลล์หรือเปล่าคะ?”
“เลขาเราไปไหน?”
ลัลล์ลลิตถึงกับกอดอกจ้องมองหน้าพี่ชายตาไม่กระพริบ
“ถามหาทำไมคะ เป็นห่วงเขาเหรอ หรือไม่ได้เจอหน้าหลายวันเลยคิดถึงเขาจนทำงานไม่ได้?”
แม้ว่าลัลล์ลลิตจะยังคงโกรธเคืองกับเรื่องนั้นอยู่ แต่ก็ยังเคารพกับการตัดสินใจของพี่ชายเหมือนอย่างที่เขาก็เคารพการตัดสินใจของเธอในทุกเรื่องเสมอมาเช่นกัน เธอยังเชื่อว่าทุกอย่างมันจะมีทางออกที่ดีเสมอ
“เขาลาพักร้อนเหรอ เห็นหายหน้าไป 5 วันแล้วไม่ใช่หรือไง”
“พี่ลีโอรู้ขนาดว่าคุณจีน่าไม่มาทำงานกี่วันแล้วงั้นเหรอคะ น่าดีใจแทนคุณจีน่าจังเลยนะคะ อย่างน้อยพี่ชายลัลล์ก็ยังสนใจชีวิตของผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าอุ้มท้องลูกของตัวเองอยู่สินะ อย่างน้อยพี่ก็มีความเป็นคนอยู่บ้างแหละ”
“จิ๊! มันใช่เวลาที่จะมาต่อปากต่อคำกับพี่แบบนี้ไหมฮะลัลล์ เขาจะมาทำงานวันไหน เขาไปไหน เขาบอกลัลล์หรือเปล่า?”
“บอกค่ะ คุณจีน่าขอลาป่วย บอกว่าไม่สบาย ลัลล์คิดว่าพี่ก็คงมีส่วนที่ทำให้คุณจีน่าไม่สบายใจ ลัลล์ก็เลยให้พัก 1 อาทิตย์ค่ะ วันจันทร์หน้าก็คงจะมาทำงานได้ปกติแล้ว พี่ลีโอไปเยี่ยมคุณจีน่าที่ห้องพักหน่อยก็ดีนะคะ แสดงสปิริตหน่อยว่าเราก็ยังมีความห่วงใยที่ดีให้กับเขา ไม่ใช่เห็นประโยชน์แค่เวลาที่ตัวเองต้องการเขาแค่เรื่องบนเตียง ขอตัวก่อนนะคะจะไปหาลูกสาวแล้วเหมือนกัน”
ลัลล์ลลิตเดินผ่านหน้าของพี่ชายไปอีกครั้ง ลภัสวัฒน์ทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังของน้องสาวที่เดินหายลับเข้าไปภายในลิฟต์ แถมยังส่ายหัวให้น้องสาวด้วยความหงุดหงิดในอารมณ์เหมือนเดิม
“น้องหรือแม่วะเนี่ย ไม่เคารพพี่ชายเอาเสียเลย เกิดเมื่อวานแต่กล้าสั่งสอนพี่มันที่เกิดก่อนได้ยังไงกัน!” สุดท้ายแล้วก็ต้องเดินหงุดหงิดหัวเสียกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองอีกครั้งเหมือนเช่นเคย...
- ผู้เขียน
