ตอนที่8 จากลา
1235 คำ
2 วันต่อมา
บ้านเกิดที่ต่างจังหวัด
จิณห์วราหอบความเจ็บช้ำกลับมาซบอกคนที่บ้าน 6 ปีที่แล้วเธอเดินจากลาบ้านหลังนี้ไปด้วยความฝันและความหวังที่มี แต่พอมาวันนี้เธอกลับมาพร้อมกับความล้มเหลวในชีวิต พร้อมกับหัวใจที่แสนจะเจ็บปวดทรมาน
ฝนตกอีกแล้วในวันนี้เหมือนฟ้าฝนยังไม่ยอมหยุดร้องไห้ให้กับชีวิตของเธอเลย ดูเหมือนกำลังเศร้าโศกแทนหัวใจของเธอที่มันพังทลายลงไม่เป็นท่า บ้านไม้หลังเก่าที่เงียบเหงา มีเพียงเสียงฝนตกกระทบลงบนหลังคาสังกะสี กลิ่นหอมของข้าวเหนียวนึ่งใหม่พัดโชยออกมาจากครัวหลังบ้าน หญิงสาวเดินเข้ามาภายในบ้านทั้งที่ตัวเปียกปอน คงไม่ที่ไหนจะทำให้รู้สึกดีได้เหมือนที่บ้านนี้อีกแล้ว
“ตายแล้วจีน่า! ไปยังไงมายังไงล่ะลูก ทำไมได้เดินตากฝนมาแบบนี้ฮะ!”
หญิงชราที่หลังโค้งค่อมเดินออกมาจากทางครัวพอดี ยายจันทร์รีบเดินเข้ามาหาหลานสาวที่กำลังยืนร้องไห้กอดตัวเองอยู่หน้าประตู
"ยายจ๋า"
จิณห์วราที่กำลังร้องไห้เหมือนเด็กหลงทางรีบเดินเข้าไปกอดยายเพื่อหาที่พักพิงหัวใจที่มันอ่อนล้า เธอร้องไห้ปล่อยโฮออกมาแบบที่ไม่เคยร้องมาก่อน ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้าน เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นเรื่อย ๆ น้ำตาไหลพรากลงบนแผ่นหลังของยายจันทร์หยดแล้วหยดเล่า มือเหี่ยวย่นของหญิงชราค่อย ๆ ลูบแผ่นหลังหลานสาวไปมาเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม ทำให้รู้สึกอบอุ่นและมีรู้สึกถึงความปราถนาดีส่งมอบให้
"เป็นอะไรน่ะจีน่า ใครทำอะไรเอ็ง เล่าให้ยายฟังมาสิ"
"ยายจ๋า หนูไม่มีที่ไปแล้ว ชีวิตหนูพังลงไม่เป็นท่า ยายจะรังเกียจหนูไหมถ้าวันนี้หนูกลับมาขอพึ่งพายายอีกครั้ง แต่หนูไม่ได้กลับมาคนเดียวนะ หนูท้องไม่มีพ่อ ยายจะดุด่าว่าตีหนูไหมที่หนูทำตัวให้ยายไม่ได้ภาคภูมิใจเลยสักครั้ง" น้ำเสียงที่สั่นเครือตอบกลับยายเบา ๆ ทั้งที่ยังโอบกอดขอกำลังใจจากคนตรงหน้าอยู่เหมือนเดิมแบบนั้น
“ไม่เป็นไรนะหลานเอ๊ย ใครเขาจะทิ้งเอ็งก็ให้เขาทิ้งไป แต่ยายคนนี้ไม่มีวันทิ้งเอ็งแน่ ๆ” เสียงยายจันทร์เอ่ยขึ้นเบา ๆ เต็มไปด้วยความเข้าใจในตัวหลานสาวที่กำลังร้องไห้ผิดหวังกับชีวิต ผิดหวังกับความรักที่มันไม่ได้ดั่งใจ
"เอ็งจะผิดจะพลาดยังไงก็แล้วแต่ มันก็ผ่านมาแล้ว มันย้อนกลับไปไม่ได้หรอกจีน่า แต่ชีวิตมันยังไปข้างหน้าได้เสมอนะลูก อย่าร้องไห้เลย ยายเจ็บแทนเอ็งไปหมดแล้วนะ เดินทางมาตั้งไกล กลับมาเหยียบเรือนยายทั้งที ไม่ต้องหอบเอาน้ำตากลับมาฝากยายขนาดนี้ก็ได้"
ทำเอาจิณวราห์ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมอีก ไม่ได้ร้องเพราะเสียใจเพียงอย่างเดียว แต่ร้องไห้เพราะดีใจที่อย่างน้อยชีวิตก็ยังมียายเป็นที่พึ่ง มีคำพูดปลอบโยนในวันที่ชีวิตล้มเหลวกลับบ้านมาแบบนี้
“หนูทำผิดมากเลยจ้ะยาย ยายจ๋าหนูโง่มากใช่ไหม หนูทำให้ตัวเองไม่เหลืออะไรให้ภูมิใจไม่ได้เลยสักอย่าง”
ยายจันทร์หอมผมที่เปียกชุ่มของหลานสาวเบา ๆ มือก็ลูบหลังปลอบอย่างเข้าใจหลานที่สุด
"หลานยายไม่ใช่คนผิดหรอก คนที่เอาหัวใจคนอื่นไปเหยียบย่ำต่างหากที่เขาควรละอายใจ เป็นคนดีเกินไปมันก็แค่หลงผิด ไม่ได้เลวร้ายหรอกนะลูก เอ็งแค่รักผิดคนแค่นั้นเอง อย่าโทษตัวเองแบบนี้"
จิณห์วรากอดยายเอาไว้แน่น ร้องไห้จนเหนื่อยเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งรับรู้ว่าโลกภายนอกโหดร้ายเกินกว่าจะรับมือคนเดียวไหว
"เขา...เขาไม่เคยรักหนูเลยสักนิดจ้ะยาย แต่หนูมันโง่เองที่รักเขาจนไม่เผื่อใจแบบนี้"
"ก็ช่างเขาเถอะลูก ใครไม่รักเอ็งแต่ยายคนนี้รักเอ็งที่สุด รักตั้งแต่ตัวเท่าฝ่ามือ แล้วก็จะรักไปจนลมหายใจสุดท้ายของยายนั่นล่ะ"
ยายจันทร์ทำได้เพียงแค่ปลอบโยนหลานสาว เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยนั่งปลอบลูกสาวของตัวเองมาแล้ว วันนั้นที่แม่ของจิณห์วราก็อุ้มท้องลูกกลับมาหาเพราะสามีทิ้งไม่ใยดีแบบนี้เลย ประวัติศาสตร์ความเจ็บช้ำมันไม่ได้ซ้ำรอยเดิม เพียงแค่ลูกหลานของนางเป็นคนดีมากเกินไปสำหรับโลกใบนี้ก็เท่านั้น
"ขอบคุณนะยาย วันนี้ที่หนูไม่มีใครอย่างน้อยก็ยังมียายอยู่ตรงนี้กับหนูอีกคน"
"ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ก่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ อย่างน้อยก็นึกถึงลูกในท้องมันด้วย เด็กมันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก แต่มันรับรู้ได้ว่าแม่มันกำลังร้องไห้เสียใจอยู่นะ"
ดวงตากลมโตที่ดูเศร้ามองจ้องหน้ายายจันทร์ผู้เป็นที่รักชัด ๆ อีกครั้ง ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้ตัวคนเดียวจริง ๆ เด็กน้อยที่เธอตัดสินใจจะเก็บรักษาไว้ แม้จะต้องแลกกับทุกอย่างที่ไม่อยากจากมาเลยก็ตาม
"เขาเกิดมาแล้ว ก็ต้องดูแลให้ดี หมามันยังรักลูก เราเป็นคนแท้ ๆ นะ ยายเข้าใจเอ็งนะลูก ยายจะไม่ซ้ำเติม ยายจะอยู่ตรงนี้ช่วยเลี้ยงเหลนน้อยเองไม่ต้องกังวลไป"
ฝ่ามือที่เหี่ยวย่นยกมือขึ้นลูบผมของหลานสาวเบา ๆ ดวงตาที่แสนอบอุ่นจ้องมองหลานสาวด้วยความรักทั้งหมดที่นางมีให้ น้ำตาของยายจันทร์เอ่อล้นท่วมดวงตา จนมันไหลอาบแก้มไม่ต่างจากจิณห์วราเลยในเวลานี้ หญิงสาวรับรู้และสัมผัสกับความรักนี้ของยายมาตลอด เพราะชีวิตนี้เกิดมากับยาย เติบโตมาได้ก็เพราะยายที่คอยเลี้ยงดูมาอย่างยากลำบาก แต่วันหนึ่งที่ชีวิตมีโอกาสทำให้ยายภาคภูมิใจได้มากกว่านี้ เธอกลับเป็นคนที่ทำให้ยายต้องมาร้องไห้เสียน้ำตาไปกับเธออีกครั้งอยู่ดี
"ขอโทษนะจ๊ะยาย ที่หนูทำให้ยายต้องเสียใจไปกับหนูแบบนี้"
"เอ็งไม่ต้องขอโทษยายหรอกนะ ไม่ต้องโทษตัวเองด้วย ยายเลี้ยงเอ็งโตมาได้ขนาดนี้ เอ็งก็ต้องเลี้ยงลูกของตัวเองได้ดีเหมือนกันนั่นแหละ ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ให้เรียบร้อยซะ แล้วค่อยออกมากินข้าวฝีมือยายที่เอ็งบอกว่ามันอร่อยที่สุดในโลกด้วยกัน"
จิณห์วราพยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตา เสียงฟ้าฝนข้างนอกยังตกลงมาไม่หยุด แต่ภายในบ้านหลังเก่านี้ช่างอบอุ่นกว่าที่ไหน ๆ บนโลกใบนี้ บ้านหลังที่เธอไม่ต้องพิสูจน์ตัวเอง ไม่ต้องสวย ไม่ต้องเก่ง ไม่ต้องทำให้ใครพอใจ แค่หายใจอยู่ตรงนี้ก็มีค่ากับใครสักคนมากพอแล้ว
- ผู้เขียน
