ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
หลังจากทานอาหารกันแล้วเสร็จ ติณณภพก็มองเด็กทารกในอ้อมแขนของจิณห์วราที่เริ่มดิ้นขยับไปมาเหมือนจะอึดอัด ใบหน้าเล็ก ๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“คุณจีน่าครับ ผมว่าแบบนี้ไม่ดีแล้วนะครับ อุ้มทั้งวันแบบนี้คงเหนื่อยแย่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จีน่าชินแล้วค่ะคุณติณ” เธอบอกและส่งยิ้มให้ พร้อมกับเอามือลูบหลังลูกน้อยเบา ๆ แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้าให้
“ไม่ดีหรอกครับ เด็กตัวโตขึ้นทุกวัน ต้องมีรถเข็นเด็กแล้วล่ะ ไม่งั้นคุณจีน่าจะลำบากมาก”
ยังไม่ทันที่จิณห์วราจะปฏิเสธ มิลินก็พูดแทรกเสียงดังเห็นด้วยกับผู้เป็นพ่อ
“ใช่ค่ะ คุณพ่อ! เราไปซื้อรถเข็นให้น้องกันเถอะ มิลินจะช่วยเลือกเองนะคะ”
“คุณติณคะ ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ของพวกนั้นมีราคาแพงและสิ้นเปลือง จีน่ายังพออุ้มไหว”
“ผมอยากซื้อให้ ถือว่าเป็นของขวัญจากอาติณก็แล้วกันนะครับ” ติณณภพพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาคมมุ่งมั่นและแน่วแน่จนอีกฝ่ายรู้ว่าต่อใ
