หลายวันผ่านไป
เสียงเครื่องยนต์รถกระบะของคิมหันต์ดังขึ้นท่ามกลางเช้าวันใหม่ แสงแดดยามสายส่องลอดเข้ามาในรถเล็กน้อย จิณห์วรานั่งเบาะข้างคนขับ อุ้มลูกน้อยที่กำลังหลับสบายอยู่ในอ้อมแขน เธอมองผ่านกระจกหน้ารถออกไป เห็นทุ่งนาและภูเขาลูกเล็ก ๆ ค่อย ๆ ลับสายตาไปทีละนิด ราวกับกำลังบอกลาอดีตที่แสนเจ็บปวด
“แน่ใจนะจีน่าว่าจะไปกรุงเทพฯ จริง ๆ” คิมหันต์ถามขึ้นอีกครั้ง แต่แฝงด้วยความห่วงใยเต็มเปี่ยม มือข้างหนึ่งยังจับพวงมาลัยให้มั่นคง อีกข้างวางไว้สบาย ๆ บนเกียร์
“อืม...ถึงมันจะยากแต่ฉันก็ต้องไปคิม ฉันอยากหาที่เริ่มต้นใหม่ให้ตัวเองกับลูก อย่างน้อยในเมืองใหญ่ก็มีโอกาสมากกว่าอยู่เฉย ๆ ตรงนี้”
คิมหันต์เหลือบตามามอง เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของเพื่อนสนิทแล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ
“ถ้าอย่างนั้นเราก็จะไปส่งเธอจนถึงที่หมาย เธอไม่ได้เดินทางคนเดียวหรอกนะจีน่า เธอยังมีเราคนนี้อีกคน”
บรรยากาศในรถเงียบสงบไปครู่หนึ่ง มีเพ
