สามวันผ่านไป
ที่บ้านพักของปลัดคิมหันต์ สถานที่นี้เต็มไปด้วยความสงบและปลอดภัยกว่าที่ที่เธอและลูกเพิ่งเดินจากมา จิณห์วรานั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงชานบ้าน อุ้มลูกน้อยที่เพิ่งกินนมอิ่มจนหลับสบายไว้ในอ้อมแขน มีลมพัดโชยเบา ๆ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายกว่าทุกวันที่ผ่านมา แม้ใบหน้าจะยังเศร้าและหม่นหมองเพราะคิดถึงยายจันทร์อยู่ แต่ก็ไม่ได้มีน้ำตาเอ่อท่วมเหมือนสองคืนแรกที่ผ่านมาอีกแล้ว
เสียงไก่ขันจากหลังบ้านดังให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ ทำให้บรรยากาศดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก เดี๋ยวไก่ตัวผู้ก็กระโดดขึ้นมาบนรั้วไม้ เดี๋ยวแม่ไก่ก็เดินจิกหาเมล็ดข้าวอยู่ใกล้ ๆ
“ไม่คิดจะออกไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนเหรอจีน่า” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ใบหน้าสวยหวานหันกลับไปมอง เห็นคิมหันต์เดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำเย็นในมือ เขาวางไว้บนโต๊ะไม้ใกล้ ๆ แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอ
“ไม่ได้อยากไปไหน อยากนั่งมองลูกหลับเฉย ๆ แบบนี้ก็มีความสุขดีเ
