อีกฟากหนึ่งของกรุงเทพฯ จิณห์วรานั่งกอดลูกสาวอยู่บนเตียง ไอรินนอนหลับปุ๋ยในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ ข่าวคราวจากโรงพยาบาลเธอรับรู้ทุกอย่าง เขาฟื้นแล้ว เขาถามหาเธอ แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบเหมือนเดิม ทุกครั้งที่มองลูกน้อย หัวใจเธอก็ย้ำเตือนว่าอย่าใจอ่อน ภาพร่างสูงที่เปียกฝนจนทรุดลงตรงสนามหญ้ายังคงตามหลอกหลอน เสียงที่เขาเคยตะโกนสั่งให้เธอเอาลูกออกก็ดังก้องไม่แพ้กัน น้ำตาไหลลงอาบแก้มอีกครั้ง จนต้องรีบยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออกอย่างเร็ว
“ทำไมกันนะ… ทั้งที่ควรเกลียดแต่หัวใจมันยังสั่นไหวเพราะเขาอยู่แบบนี้” เธอกอดลูกเอาไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม พยายามย้ำเตือนตัวเองอีกครั้งว่า สิ่งที่ทำอยู่คือการปกป้องลูก อย่าให้เขามามีอิทธิพลกับหัวใจ เขาไม่เคยรักเธอ เขาแค่เสียใจและรู้สึกผิด
2 วันต่อมา
จิณห์วรานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับติณณภพและลัลล์ลลิต ปู่ย่าของไอรินเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเพราะลภัสวัฒน์ยังต้องพักฟื้นอยู่ภายใต
