สนามบินสุวรรณภูมิ
เครื่องบินลำใหญ่จากอิตาลีเพิ่งแลนด์ดิ้งแตะรันเวย์ได้ไม่นาน ลภัสวัฒน์ก้าวเดินมาพร้อมกับจิณห์วราและลูกสาวที่นอนซบไหล่ในอ้อมแขนของเธอด้วยความเหนื่อยเพลีย เขายังรู้สึกเหมือนนี่เป็นเพียงแค่ความฝัน หลังจากตามง้อเธอและลูกแทบตาย ในที่สุดเธอก็ใจอ่อนยอมกลับบ้านมาพร้อมกันเสียที
“เหนื่อยไหมจีน่า?” ใบหน้าหล่อก้มถามเบา ๆ ระหว่างที่เดินลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมาจากเครื่อง หญิงสาวส่ายหน้ายิ้มให้เล็กน้อย
“ไม่ค่ะ แต่ตื่นเต้นดีใจที่ได้กลับมาบ้านเกิดเมืองนอนอีกครั้ง ดีใจที่ได้กลับมาพร้อมคุณวันนี้” คำตอบนั้นทำเอาหัวใจคนฟังถึงกับพองโต จนอยากจะกอดเธอกลางทางเดินสนามบินเสียเดี๋ยวนั้นเลยด้วยซ้ำ
"ฉันก็ดีใจมากที่วันนี้ได้เมียกับลูกคืนมาจริง ๆ สักที ไม่ต้องเดินคอตกกลับบ้านเหมือนหมาใกล้ตายเหมือนทุกครั้ง" คำพูดของเขาทำเอาเธอเขินจนหน้าแดง
"ใครเมียคะ จีน่าแค่แม่ของลูกหรอกนะ"
"เอ้า! ก็เมียนั่นแหละ
