หลายวันผ่านไป รายงานจากนักสืบยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่มีข่าวคราวอะไรเพิ่มเติม ลภัสวัฒน์นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด กองเอกสารตรงหน้าเปลี่ยนจากความสำคัญกลายเป็นเพียงกระดาษไร้ค่าที่เขาไม่อยากจะสนใจเลยสักนิด เพราะเขาไม่อาจจดจ่อกับอะไรทั้งนั้นนอกจากข่าวคราวของจิณห์วราและลูกที่เป็นเหมือนตราบาปในชีวิต
ครืด ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง นักสืบคนสนิทคนเดิมโทรรายงานตามปกติ
"ว่า!! ฉันหวังว่าวันนี้จะมีข่าวดีนะ"
“ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยครับคุณลภัสวัฒน์ เหมือนเธอหายไปจากแผนที่ประเทศไทยเลย”
"แกโทรบอกฉันแค่นี้อีกแล้วเหรอ? เมื่อไหร่แกจะมีข่าวดีให้ฉันสักทีฮะ!" สีหน้าไม่พอใจฉายชัดขึ้น เขาแทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งในวินาทีนี้เลยด้วยซ้ำ
"พวกผมก็พยายามเต็มที่แล้วครับ"
"มันคือคำแก้ตัว ฉันให้เวลาพวกแกอีก 1 อาทิตย์ ถ้ายังหาลูกกับเมียฉันไม่เจอ ฉ
