ลภัสวัฒน์ขับรถออกมาจากบริษัทด้วยใบหน้าบูดบึ้ง พวงมาลัยถูกบีบแน่นราวกับมันคือที่ระบายอารมณ์ของเขาในเวลานี้ เส้นทางที่เขาเลือกไปก็ไม่ได้มีจุดหมายแน่ชัด แค่อยากขับออกไปให้ไกลจากทุกอย่างที่ทำให้เขาหายอึดอัดได้ก็พอ
แต่ไม่ทันจะไปได้ไกลมากเสียงเครื่องยนต์เหมือนเริ่มติดขัด เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก ไม่ทันไรเขาก็ได้ยินเสียงดัง แกร๊ก ๆ แปลก ๆ มาจากใต้ฝากระโปรงรถ ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะค่อย ๆ สะดุดและหยุดสนิทอยู่กลางถนน
“โธ่เว้ย!!! กูจะบ้าตาย” เสียงสบถดังลั่นขึ้นภายในรถ มือหนาทุบลงบนพวงมาลัยอย่างแรงจนแตรร้องปี๊บ ๆ เสียงดังไปทั่วบริเวณนั้น”
“ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!”
ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถออกมาอย่างหัวเสีย ไอความร้อนจากถนนที่พัดขึ้นปะทะหน้าเต็ม ๆ ยิ่งเติมเชื้อไฟที่ยังสุมอยู่ในอกให้มันมากขึ้น เขาเดินอ้อมไปเปิดฝากระโปรงหน้ารถ เพ่งมองเครื่องยนต์แต่ก็ไม่รู้เรื่องเทคนิคในการซ่อมอะไรเลยสักนิด ยิ่งเห็นก็ยิ่งหง
