“ปุณณ์/ปุณณ์เธอมาที่นี่ได้ยังไง”
ทั้งคู่เอ่ยออกมาพร้อมกันอีกทั้งอยู่ในอาการตะลึงงัน ต่างจากปาวลินที่ก้าวเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นเงียบๆ ใบหน้าของเธอนิ่งเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไร ทว่าทั้งนริศรากับศิลารู้ดีว่าพายุก้อนใหญ่กำลังต่อตัวขึ้นตรงหน้านี้แล้ว
“ฉันควรต้องถามพวกเธอสองคนมากกว่า ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมยัยฟ้าอยู่ที่นี่ แล้วก้อนทำไมนายไม่บอกฉันเรื่องยัยฟ้าวะ ปล่อยให้ฉันกับพี่ชายตามหาเป็นบ้าเป็นหลัง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ คอยดูแต่โทรศัพท์ว่าเพื่อนจะโทรกลับมาเมื่อไหร่จนจิตตก มันเกิดอะไรขึ้นทำไมไม่มีใครบอกเรื่องนี้กับฉันเลยวะ!”
ปาวลินตะเบ็งใส่ทั้งคู่จนสุดเสียงไม่สนใจแล้วว่าที่นี่คือโรงพยาบาล รู้สึกเหมือนถูกหักหลังจากเพื่อนที่เขารักทั้งสองคน เสียใจจนร้องไห้ออกมาอย่างน่าสมเพช เธอไม่ได้เดินเข้ามาใกล้แต่เว้นระยะอยู่ห่างจากนริศราพอสมควร สายตาที่มองมายังคนทั้งคู่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากก้นบึ้งของหัวใ
