“ยังปวดแผลอยู่มั้ยครับ”
“รู้สึกตึงๆ แต่ไม่ปวดค่ะ”
“พี่ขอดูหน่อย” ปราณหลุบสายตามองลงสำรวจบาดแผลผ่าตัดที่อยู่ใกล้บริเวณหลังหู เมื่อเห็นว่าแผลสมานกันดีเขาก็รู้สึกหายห่วง
“ต่อไปไม่เอาแบบนี้แล้วนะครับ ไม่ให้หนีไปไหนแล้ว ต่อให้ฟ้านอนเป็นผัก เหลวเป็นน้ำ ผอมเหลือแต่กระดูกพี่ก็จะดูแลอยู่ข้างๆ ไม่ทิ้งไปไหน”
“แล้วถ้าฟ้าช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย นอนน้ำลายยืดย้อยไปวันๆ พี่ปราณก็ไม่รังเกียจเหรอคะ”
“ไม่เลย ไม่สักนิด เพราะพี่ไม่เคยคิดว่าฟ้าเป็นภาระแต่ฟ้าคือ คนรัก”
“คะ! พี่ปราณรู้ตัวมั้ยคะว่าพูดอะไรออกมา ไหนบอกว่าไม่ให้ฟ้ารักพี่ แล้วทำไมพี่ถึงได้...”
“แล้วใครบอกว่าฟ้าไม่รักพี่ ก็ฟ้าบอกพี่ไปแล้วผ่านกระดาษแผ่นนี้” ปราณเพลิงล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกระดาษโน้ตสีเขียวสะท้อนแสงที่เขาแสนเกลียดชังออกมาโชว์ แปลกที่เขาเกลียดมันเพราะมันคือสิ่งสุดท้ายที่นริศราทิ้งเอาไว้ให้ก่อนจาก ทว่าเขากลับทิ้งมันไม่ลง เพร
