นริศราเหวี่ยงขาที่สั่นเทาลงจากเตียงรีบตรงไปยังห้องน้ำ ร่างเล็กทรุดนั่งลงกอดชักโครกแล้วปล่อยอาเจียนที่กลั้นเอาไว้นานพุ่งออกมาจนหมดไส้หมดพุง
ปราณเพลิงยืนดื่มน้ำอยู่ภายในห้องครัวได้ยินเสียงผิดปกติ เขาละสายตาจากเศษอาหารบางอย่างที่ถูกทิ้งในถังขยะ แล้วรีบเดินตามนริศราเข้าไปด้วยความเป็นห่วง
“ฟ้า! ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามเธอเข้ามาก็รีบกดชักโครกแล้วยันกายลุกขึ้นยืน
“เปล่านี่คะ พี่ปราณหมายถึงอะไรคะ”
คนไม่สบายแสร้งถามตาใส ข่มอาการไม่สบายเอาไว้แล้วปั้นหน้ายิ้ม มือเล็กยกขึ้นลูบปอยผมที่ปรกหน้าขึ้น ทว่าโดนปราณเพลิงรวบมือข้างนั้นเอาไว้เสียก่อน
“มือไปโดนอะไรมา ทำไมเป็นรอยแดงแบบนี้ครับ”
“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ” เธอดึงมือที่เป็นปื้นแดงกลับแล้วเดินเลี่ยงไปทางอ่างล้างหน้า
“ฟ้าอาบน้ำก่อนนะคะ แล้วจะรีบไปเตรียมมื้อเช้าให้พี่ปราณค่ะ”
“ฟ้า พี่ถามว่ามือไปโดนอะไรมา ไหนจะแผลที่หลังเท้
