หลายวันต่อมา
“พี่ปราณขา~”
เสียงหวานแทรกผ่านเพลงสากลที่เปิดคลอเบาๆ ขณะที่ปราณเพลิงกำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่งไฟฟ้า เขาหันไปมองแล้วพยักหน้าอนุญาตให้พูดต่อ จากนั้นก็ลดความเร็วของลู่วิ่งลง
“ครับ ฟ้ามีอะไรหรือเปล่า”
คนตัวเล็กจึงกระแอมไอหนึ่งทีแล้วยกไอแพดขึ้นอ่านคิวงานให้เขาฟังอย่างเป็นงานเป็นการ ส่วนปราณเพลิงก็ลงจากลู่วิ่ง จากนั้นก็มาทำคลูดาวน์ต่อ หูก็ฟังนริศราพูดไปด้วย
“พี่ณพส่งคิวงานมาให้ค่ะ วันนี้ช่วงเช้าพี่มีประชุมเรื่องคอนเสิร์ตครบรอบยี่สิบห้าปีทริปเปิลไนน์ บ่ายโมงตรงคัดเลือกนักแสดงซีรีส์วาย หกโมงเย็นทานข้าวกับคุณเซบาสเตียนค่ะ”
“แล้ว...” คนตัวโตเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“แล้วก็ต้องรีบไปทำงานไงคะ ฟ้าว่าตอนนี้พี่ปราณไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ วันนี้ไม่ต้องไปส่งฟ้าที่มหาวิทยาลัยนะ ฟ้าขอไปมหาลัยเอง” นริศรายิ้มแป้นต่างจากคนฟังที่ขมวดคิ้วยุ่งกว่าเดิม
“ทำไมไม่อยากให้พี่ไปส่ง”
“ก็พี่ปราณต้องทำงานไงคะ”
