ณ. ร้านกาแฟใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัย
ปาวลินกับเพื่อนอีกสองคนกำลังนั่งถอนหายใจทำหน้าเครียดจนเส้นเลือดปูดขึ้นตามขมับ กอบัวเอื้อมมือมาลูบแผ่นหลังของปาวลินแทนคำพูดปลอบใจ
“ฉันทำเกินไปมั้ยกอ” คนหน้าหงอยเบือนสายตาไปมองเพื่อนสนิท แล้วเอนศีรษะพิงไหล่เล็กของกอบัวอย่างหมดแรง
“คิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแก”
กอบัวคว้าโทรศัพท์ของปาวลินขึ้นมาแล้วกดเข้าไปอ่านแชตไลน์สร้างเรื่อง ระหว่างปาวลินกับปราณเพลิง ซึ่งรู้กันอยู่ว่าเรื่องราวทั้งหมดโกหกทั้งเพ
LINE
PHUN : พี่ปราณ ช่วงลดงานยัยฟ้าหน่อยสิ นี่ทำงานจนไม่มีเวลาอยู่กับแฟนแล้วนะพี่
PRAN : พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง
PRAN : อย่ามาไร้สาระปุณณ์
PHUN : อ้าว ไร้สาระอะไร วันนี้ไอ้ก้อนอุตส่าห์พาฟ้าไปออกเดต พี่ก็มาแย่งตัวยัยฟ้าไป พรากผัวพรากเมียเขามันบาปนะพี่
PHUN : ฟ้าอยากลางานไปเที่ยวกับแฟน แต่เกรงใจพี่ที่เป็นนายจ้าง และปุณณ์ที่เป็นคนฝากงาน
PHUN : ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร เ
