หลังจากวันนั้นไทป์ก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับอิงและเพิร์ธ
แต่เพิร์ธไม่คิดแบบนั้น…
ไทป์แค่รอเวลาเท่านั้น รอเวลาเอาคืน….
เพิร์ธรู้สึกกลัวแบบที่ไม่เคยกลัวมาก่อน…
กลัวจะเสียอิงไป…
“เพิร์ธ! เพิร์ธได้ยินที่เหม่พูดไหม” อิงยื่นหน้าเข้ามาพูดกับคนรัก
ช่วงนี้เพิร์ธดูเหม่อลอยแปลกๆ ตั้งแต่วันที่เจอเฮียไทป์
“ว่าไงนะ”
“วันศุกร์นี้เฮียไทป์ชวนไปทานข้าว เพิร์ธสะดวกไหม” อิงพูดพร้อมกับยิ้มให้
ลึกๆ อิงก็อยากให้แฟนหนุ่มกับพี่ชายไปกันได้ด้วยดีแบบที่เพิร์ธเข้ากันได้ดีกับเหม่เหมและเพื่อนๆ ของเธอ
“…” เพิร์ธเงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ไปนะ” อิงคะยั้นคะยอ
“อื้อ”
“เพิร์ธ มึงมีอะไรหรือเปล่า” เหม่เหมถามเพื่อนรักเพราะเธอก็รู้สึกเหมือนกันว่าชายหนุ่มดูแปลกไป
“มีอะไร?”
“มึงมีประเด็นอะไรกับเฮียไทป์” เหม่เหมถามตรงๆ
“ถึงกูจะไม่ฉลาดมาก แต่ก็ไม่โง่จนดูไม่ออก”
“….”
อิงเอื้อมมากุมมือแฟนหนุ่มอย่างให้กำลังใจ
