ลำนำไพรไฟสวรรค์
ตอน ความรักชโลมใจพ่อ
ตุ๊บ! ๆ ๆ เท้าน้อยๆ วิ่งย่ำถนนดินในป่าใหญ่
"พ่อจ๋า พ่อจ๋า" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กสาวร้องหาพรานหนุ่ม
"จ๋า มีอะไรรึมยุรี" มนัสตอบลูกสาว
ตุบ! ๆ ๆ เด็กหญิงวิ่งอ้อมบ้านมาหาพ่อ กะจะบอกเรื่องของแม่กับพี่ชาย ทว่าพอเจอพ่อกำลังนั่งเช็ดปืนยาวอยู่กลับอ้าปากไม่ออก
แฮ่ก! ๆ ๆ เด็กสาวยืนหอบหายใจแรง เหงื่อโชกผิวกายขาวนวลจนชุ่มฉ่ำ
"ตกลงมีอะไรมยุรี" พ่อเอ่ยถาม
"คือ เปล่าค่ะ" มยุรีตอบแล้วลงมานั่งบนแคร่ไม้ไผ่ข้างๆ พ่อ
"เอ้อ แปลกแท้ ไม่สบายรึเปล่าเนี่ย" มนัสวางปืนยาวแล้วลูบผมยาวสลวยบนหัวลูกสาวสุดที่รักอย่างเอ็นดู
เด็กสาวจ้องมองปืนไรเฟิลอย่างตาไม่กระพริบ เธอกลัวว่าขืนพ่อรู้เรื่องแม่แล้วท่านอาจจะยิงแม่ทิ้งกับพี่ก็เป็นได้
ในหัวเด็กสาวครุ่นคิดหนัก ทางเดียวที่จะทำให้พ่อไม่เสียเปรียบแม่คือท่านต้องมีคนอื่นเช่นกัน และคนๆ นั้นก็คือตัวเธอนั่นเอง
"พ่อจ๋า รีบไปไหนมั๊ย" มยุรี
