คนท้องถอยออกมาอยู่ห่างๆ อยากทนก็ทนไป เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทนได้นานแค่ไหน แต่มันก็คงไม่นานเกินรอหรอก สุดท้ายเมื่อรู้แล้วว่ารอไปก็ไม่มีความหมาย วันนึงเขาก็คงต้องถอดใจไปเอง
พลอยชมพูเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร กวาดสายตามองทุกอย่างพี่พ่อแท้ๆ ของลูกหอบหิ้วมาให้ ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่จัดอาหารพวกนี้แอบเลือกทุกอย่างได้ถูกใจเธอขนาดนี้ได้ยัง
แต่มันก็มีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้นเลย…
แต่พอจะนั่งทานข้าวจริงๆ ก็อดที่จะหันกลับไปมองใครอีกคนที่หายใจร่วมห้องเดียวกันอีกครั้ง เธอจำเป็นต้องถามหรือเปล่าว่าเขาทานข้าวหรือยัง เธอจำเป็นต้องชวนเขาทานข้าวด้วยไหม เธอไม่อยากตัดสินใจหรือเก็บเรื่องนี้มาคิดมากเลย
“เธอกินเลย พี่เรียบร้อยแล้ว” เหมือนกับว่าคนตัวโตที่อยู่ในห้องจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร เขาไม่อยากให้เธอคิดมากอยู่แล้ว มันไม่ดีต่อตัวเธอและเด็กที่กำลังจะเกิดมา จากนี้เขาจะพยายามเรียนรู้และเข้าใจทุกอย่างให้
