วันต่อมา
หมับ~
แรงโอบกอดจากทางด้านหลังส่งผลให้ร่างบอบบางเสียหลักเซไปด้านหน้าเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขาที่เธอจำได้ดีทำให้เลิกสงสัยว่าใครกันที่กล้าทำแบบนี้ จะมีก็แต่ความเกรงใจที่กลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้าจนต้องเอียงใบหน้ามองหาแม่บ้านอีกคนที่ก่อนหน้านี้หยิบจับช่วยเธออยู่ในครัว
"ตื่นมาทำอะไรแต่เช้าครับ" ไคเลอร์กระซิบถามจากนั้นก็กดปลายจมูกโด่งคมลงบนขมับบางหนักๆ
ตอนนี้เป็นเวลาตีห้า ถ้าจะมีคนตื่นนอนแล้วก็คงมีแต่แม่บ้านที่ต้องลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเท่านั้น
"ปกติไม่ค่อยมีเวลาว่าง วันนี้เลยตั้งใจลุกขึ้นมาช่วยทำอาหารให้คุณแม่น่ะค่ะ"
"ขยันเกินไปแล้ว มีอะไรให้พี่ช่วยไหม"
"พี่เลอร์ปล่อยก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น" บอกออกมาก่อนจะดึงข้อมือหนาออกจากเอวคอด เอี้ยวตัวออกมาอีกด้าน รักษาระยะห่างอย่างจงใจ
"โกรธอะไรพี่หรือเปล่า ทำไมเช้านี้ถึงดูไม่ค่อยสดใสเลย"
"ก็ปกตินะคะ หรือพี่มีอะไรท
