@คอนโดมิเนียมของไคเลอร์
แกร๊ก~
ประตูห้องชุดถูกเปิดจากคนที่อยู่ด้านนอก ส่งผลให้ร่างบอบบางของคนที่นั่งคอยอยู่ที่โซฟาขยับตัวลุก ก้าวขาวิ่งเข้าไปหาคนตัวโตและสอดแขนเข้าไปกอดกายหนาเอาไว้ทันที
ไม่รู้ว่าวินาทีนี้เธอควรจดจ่ออยู่ที่สิ่งใดก่อน ระหว่างบางเรื่องที่มันค้างคา บาดแผลบนใบหน้า หรือสีหน้าเรียบเฉยที่ไม่สามารถคาดเดาสิ่งใดได้เลย
“ขอโทษนะพี่เลอร์… ขอโทษที่ทำให้พี่ต้องมาเดือดร้อนแบบนี้”
“ร้องไห้เหรอ?” ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปประคองแก้มเนียนนุ่ม ดันให้ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเพื่อให้เราสองได้สบตากัน
ริมฝีปากอวบอิ่มของคนถูกถามเม้มเข้าหากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้ บางครั้งก็เห็นความห่วงใยในตาของเขา บางครั้งก็ไม่เห็นอะไรเลย มันเลยทำให้เธอรู้สึกสับสนและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
“เราไปนั่งคุยกันไหมคะ พลอยว่ามันมีหลายเรื่องเลยที่เราต้องคุยกัน” คนบอกอยากดึงเขาไปที่โซฟาพร้อมกัน ไปคุยมันจะได้จบๆ จาก
