“เพื่อนมึงอยู่ไหน เอาโทรศัพท์คืนเพื่อนมึง เรียกพลอยมาคุยกับกู”
(ไม่อ่ะ พอดีไม่ชอบทำตามคำสั่งของใคร) น้ำเสียงยียวนของคนในสายส่งผลให้ไคเลอร์กัดฟันกรอด
มาเฟียหนุ่มหมุนนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา ตอนนี้สองทุ่มกว่า เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านของเขา ไม่ได้มาตั้งแต่เช้าแล้วด้วยซ้ำ เขาประมาทเองที่คิดว่าเธอไม่มีทางไปไหนได้
ประมาทที่สุดท้ายก็ปล่อยเธอไปหาเด็กเปรตอย่างไอ้ขุนเขาอีกจนได้…
“มึงจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม…”
(มึงเป็นบ้าอะไรก่อน เป็นพี่ชายไอ้วินก็ควรโทรไปหาไอ้วินโน้น… โทรมาหาพลอยเพื่อ?)
“มึงก็ไปถามเพื่อนมึงดิว่าเพราะอะไรกูถึงต้องโทรหาเขา”
(ไม่อยากถามอ่ะ เพราะถ้าสำคัญมากพอ พลอยจะเป็นคนบอกเอง)
“ระวังกูจะตามไปขยี้มึงให้จมตีน”
(ก็มาดิครับ หน้าอย่างไอ้ขุนไม่กลัวคำขู่ใครซะด้วย หึ!)
“ได้… มึงบีบให้กูต้องร้ายเอง” ไคเลอร์ตอบกลับอย่างหัวเสีย เท่าที่ฟังจากน้ำเสียง มันไม่ยอมบอกเขาแน่ๆ ว่าพลอยชมพูอยู่ไหน สุดท้
