“แล้วนี่หนูจะไปวันไหนลูก” คุณกุลธิดาไม่อยากจะห้ามปราม เพราะเธอชอบงานการกุศลแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแต่เธอค่อนข้างแปลกใจว่าทำไมทุกอย่างมันดูฉุกละหุกเหลือเกิน
[หนูถึงเชียงใหม่แล้วค่ะแม่] กุลพัทธ์เอ่ยออกมาเสียงอ่อย
“ฮ้า!!! ทำไมต้องรีบไปขนาดนั้นลูก” คุณกุลธิดาอุทานออกมาด้วยความตกใจ จากอาการของบุตรสาวตอนนี้ เธอมั่นใจว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างกุลพัทธ์กับคิรากรอย่างแน่นอน แต่ต่อให้เธอคาดคั้นอย่างไรบุตรสาวของเธอคงไม่บอกอย่างแน่นอน และคนเดียวที่จะช่วยเธอตอบคำถามทั้งหมดได้ในตอนนี้ก็คือคุณคณิน เพราะเธอมั่นใจว่าคิรากรไม่มีทางโกหกคุณคณินอย่างแน่นอน
[พอดีเพื่อนเอยโทรมาเมื่อคืนค่ะ เอยเลยต้องรีบขึ้นเชียงใหม่ เอยขอโทษนะคะที่ทำให้แม่เป็นห่วง] กุลพัทธ์กล่าวด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกลูกหนูไปทำสิ่งที่รักให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องห่วงแม่หรอก” คุณกุลธิดาเอ่ยด้วยความเมตตา
[ขอบคุณนะคะแม่ที่เข้าใจเอย งั้นเดี๋ยว
