บ่วงรักในรอยอดีต

เข้าหอก่อนแต่ง...1

คิรากรบดริมฝีปากลงที่เรียวปากบาง ท่ามกลางสายตาของผู้ใหญ่ทั้งคู่ ในขณะที่หญิงสาวก็พยายามสะบัดใบหน้าออกจากการลุกล้ำของชายหนุ่ม แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยให้เรียวปากเรียวเล็กหลุดจากการครอบงำของเขาได้

คุณคณินกับคุณกุลธิดารีบเข้ามาหาทั้งคู่ แต่เป็นชายหนุ่มที่ไวกว่า เขารีบผละออกจากหญิงสาว แล้วกระชากร่างเล็กของเธอให้เดินตามเขาไปที่รถสปอร์ตหรูที่จอดอยู่ภายในลานจอดรถ ก่อนที่เขาจะจับหญิงสาวยัดเข้าไปในรถแล้วจึงกดล็อคหญิงสาวไว้ ก่อนที่เขาจะรีบเดินไปที่ฝั่งคนขับแล้วเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ

ซึ่งในระหว่างที่ชายหนุ่มเดินกลับไปยังฝั่งคนขับหญิงสาวพยายามที่จะเปิดประตูลงจากรถ แต่ด้วยระบบที่เน้นความปลอดภัยทำให้เธอไม่สามารถหนีลงจากรถ และเธอก็ไม่สามารถหนีจากความป่าเถื่อนของชายหนุ่มได้ เพียงไม่นานชายหนุ่มก็ขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งคนขับ รถสปอร์ตหรูจึงเคลื่อนออกไปจากบ้านวาโยอัศวพลกุล

กุลพัทธ์มองที่ใบหน้าชายหนุ่มราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ จูบแรกในชีวิตของเธอกลับต้องมาเจอกับความกักขฬะของชายหนุ่ม ผู้ซึ่งเธอเคยรักเขาสุดหัวใจ ตอนนี้ความรักที่เคยถูกเก็บอยู่ในหัวใจมาตลอดกำลังถูกทำลายด้วยความร้ายกาจของเขา

“เธอจ้องแบบนั้นแล้วคิดว่าฉันจะรู้สึกอะไรเหรอ” คิรากรกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หยาบกระด้าง

“คนหน้าด้านขี้มโนแบบคุณคงไม่มีวันเข้าใจคำว่าเหตุผลหรอก ปล่อยฉันลงจากรถเดี๋ยวนี้นะก่อนที่ฉันจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต” กุลพัทธ์กล่าวด้วยความไม่พอใจ คนอย่างชายหนุ่มพูดดีด้วยเขาคงไม่เข้าใจ เพราะหลังจากที่มีเรื่องระหว่างมารดาเธอและบิดาของเขา ทั้งคู่ก็เหมือนอยู่ในโลกที่ถูกตัดขาดซึ่งกันและกัน จะสนทนากันก็ต่อเมื่อเป็นเรื่องของงานเท่านั้น แต่ตอนนี้เขากลับมาทำเช่นนี้กับเธอ กุลพัทธ์อยากจะทุบชายหนุ่มเพื่อให้เขารู้สึกเจ็บปวดเหมือนเช่นที่เธอรู้สึก

“เธอคิดว่าฉันแคร์ความรู้สึกของเธองั้นเหรอ คิดผิดถนัดเลยแม่หนูน้อย” คิรากรเป่าปากด้วยความขบขัน

“ถ้างั้นก็ปล่อยฉันลงจากรถเดี๋ยวนี้ คุณอย่าทำให้คุณลุงกับคุณแม่ไม่สบายใจเลยนะถือว่าฉันขอร้อง” กุลพัทธ์เอ่ยเสียงอ่อน ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่สำเร็จ คราวนี้เธอลองใช้ไม้อ่อนเผื่อเขาจะเย็นลงบ้าง

“ยิ่งเธอพูดถึงพ่อฉัน ฉันก็ยิ่งอยากจะเข้าหอกับเธอตอนนี้ตามความต้องการของท่าน ดูซิว่าท่านจะพอใจไหมที่บังคับฉันได้” คิรากรเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสดงความเย้ยหยันหญิงสาว มันทำให้หญิงสาวรู้สึกกลัวใจของชายหนุ่มขึ้นมาทันที เธอกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ไม่มีใครคิดว่านายแพทย์หนุ่มผู้แสนสุขุมเช่นเขา เวลาที่เลือดร้อนขึ้นมาจะเป็นเช่นนี้

“ถ้างั้นก็เห็นแก่ฉันเถอะค่ะ อย่าทำแบบนั้นเลยนะคะ เดี๋ยวฉันจะกลับไปพูดกับคุณลุงอีกรอบ เผื่อว่าท่านจะยอมเปลี่ยนใจ” กุลพัทธ์ยังพยายามหว่านล้อมชายหนุ่ม เพราะบางทีเมื่อเขาใจเย็นลงชายหนุ่มอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้