23
ยอมเธอทุกอย่าง
“นะครับ ให้เฮียนอนด้วยนะ” เขาเอ่ยเสียงเบา ถ้าขืนเธอยังไม่ยอมใจอ่อน ต่อให้ต้องลงไปคุกเข่ากอดขาอ้อนวอนเขาก็ยอมทั้งนั้น
“.....” เกวรินเม้มปากแน่นอย่างชั่งใจ แม้จะรู้ว่าเขาแกล้งไปอย่างนั้น แต่สีหน้าเหนื่อยล้าและขอบตาที่คล้ำลงนั้นทำให้เธออดจะรู้สึกใจอ่อนลงไม่ได้ เธอรู้ว่าคนตรงหน้าทำงานหนักแค่ไหน แต่ก็ไม่คิดว่าจะหนักจนเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายคืนขนาดนี้...
“นะ...เฮียเพลียมากจริงๆ เฮียนอนไม่หลับถ้าไม่มีหนู”
มือหนาค่อยๆ เอื้อมไปกุมมือนุ่มของเด็กสาวเอาไว้อย่างทะนุถนอม เขากลับไปนอนคอนโดของตัวเองไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย
“ทำไมจะไม่หลับล่ะคะ...ก่อนหน้านี้ยังทิ้งหนูให้นอนคนเดียวตั้งหลายคืนไม่ใช่หรือไง” เธอดึงมือกลับมาแล้วขยับหนีเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ เพราะยังจำได้ดีว่าเวลาที่ตื่นมาแล้วไม่มีเขานอนอยู่ข้างๆ มันรู้สึกแย่มากแค่ไหน
“หมายความว่ายังไง?”
“ก็เ
