ตกช่วงเย็นที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี หิมะสีขาวเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง แต่ทั้งชานชวินทร์และจันจ้าวยังพากันเดินเท้ากลับโรงแรมอย่างไม่รีบร้อน หลังเพิ่งกลับจากห้างสรรพสินค้าที่ไม่ไกลจากตัวโรงแรมเท่าไหร่
เป็นความคิดของชานชวินทร์ที่ลงทุนซื้อวัตถุดิบมาทำอาหาร หวังจะเอาใจพี่เขยอย่างอาทิตย์ที่บอกว่าจะมาหาจันจ้าวถึงห้องในช่วงค่ำ
ก็อยากเป็นว่าที่น้องเขยคนโปรด..
ทั้งสองจับมือกันเดินเลียบเคียงไปบนฟุตบาธ ท่ามกลางบรรยากาศที่ติดลบเกือบศูนย์องศา จนลมหายใจที่พ่นออกมาเป็นหมอกไอสีขาว แต่เธอกลับรู้สึกอุ่นซ่านไปถึงขั้วหัวใจที่มีมือเขาคอยกุมไว้ไม่ห่าง
เจ้าของแก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อจากอากาศที่เย็นจัด เธอย่นปลายจมูกแล้วเงยหน้ามองชานชวินทร์ ถึงได้พบว่าถูกอีกคนจับจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว
“พี่ชานจ้าวปวดหัว” เธอทำเสียงอ้อนใส่เขาทันที ที่รู้สึกต้องการพึ่งพาใครสักคนในยามเจ็บป่วย
“เดี๋ยวกินยา นอนพักอีกหน่อยก็ดีขึ้น” เขา
