ทุกความเจ็บปวดย่อมมีจุดสิ้นสุดเสมอ..
เฉกเช่นเดียวกันกับสายฝนที่ไม่มีทางตกตลอดไป สักวันเมื่อพายุสงบลงคงมีสายรุ้งปรากฏให้เห็นอีกครั้งหนึ่ง
สองขายาวก้าวตรงไปยังห้องผู้ป่วยพิเศษ มือข้างขวาที่ไม่ได้พันผ้าสีเนื้อถือช่อดอกไม้มาด้วย ในแววตาคมกริบเรียบเฉยแต่ดูมุ่งมั่นกำลังจะผลักประตูห้องเข้าไป
เขาใช้เวลาทั้งคืนคิดย้อนถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่เรื่องของเชอริตา รวมถึงผู้หญิงที่เขาทำลายเองกับมือ กระทั่งมีวูบหนึ่งของความคิดที่อยากจะหลุดพ้นความรู้สึกเหล่านี้
มันเหนื่อยจนอยากพัก
หลายปีที่ผ่านมามันเหนื่อยเหลือเกิน
เขาไม่อยากตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกเคว้งคว้าง เหนื่อยกับการข่มตาให้หลับในแต่ละคืนช่างแสนยากลำบาก หนำซ้ำยังถูกฝันร้ายตามหลอกหลอนไม่จบไม่สิ้นเสียที
แค่ปล่อยวางให้ว่างเปล่า..
“ชาน..”
วินาทีที่ร่างสูงปรากฏตัวต่อหน้าสิงหา อีกฝ่ายก็ถึงกับนิ่งงันด้วยความตกตะลึง
ชานชวินทร์ไม่ได้มาเพื่อสนทนา
