จันจ้าวมาถึงคอนโดชานชวินทร์ช่วงสี่โมงเย็นหลังเลิกเรียน เมื่อคืนนอนไม่หลับกระสับกระส่ายทั้งคืน ใช้เวลาทำใจอยู่นานเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
ก็เธอบอกเองว่าจะไม่มาให้เจอหน้าอีก..
ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่ได้ย่างกรายมาที่ห้องเขาอีกเลย เสื้อผ้าหรือข้าวของบางส่วนก็เลยยังค้างอยู่ที่ห้องเขา แต่ถ้าเจ้าของห้องจะทิ้งเธอก็ไม่ว่าอะไรหรอก
มันคงหลีกเลี่ยงการเจอกันได้ดีเลยทีเดียว
แต่เรื่องนี้มันเหตุสุดวิสัย เขาอาจจะแค่ไม่มีเวลาเก็บไปทิ้ง แล้วก็ไม่ได้อยากเห็นข้าวของเธอให้รกตา หรือไม่ก็จะพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ด้วยเลยไม่อยากมีเรื่องทะเลาะกัน
“ทำไมไม่รับสาย..”
เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่น หลังกดโทรออกหาเบอร์เขาแล้วเจ้าตัวไม่รับสาย หนำซ้ำกดกริ่งหน้าประตูก็ยังไม่มีทีท่าว่าคนด้านในจะเปิดให้อีกต่างหาก
“จ้าวไม่ได้บุกรุกนะ แต่มันจำเป็น”
พูดจบเธอก็หยิบคีย์การ์ดสำรองที่ยังไม่คืนเขาออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะแตะที่ปร
