ชานชวินทร์ยืนฟังการซักประวัติจากนายแพทย์ประจำบ้าน พลางยืนกอดอกมองทั้งคู่ที่คุยกันอย่างสนิทสนม จนเหมือนเขากลายเป็นอากาศธาตุไปแล้วตอนนี้
“โชคดีนะที่ไม่โดนรถเหยียบ เดี๋ยวให้วัคซีนก่อนแล้วก็อยู่รอดูอาการสักคืน” ชายในชุดสครับสีเขียวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“แบบนี้ก็ต้องหาบ้านให้น้องแมวใช่มั้ย คอนโดจ้าวเลี้ยงสัตว์ไม่ได้ด้วย”
“ลองประกาศตามหาในกลุ่มก่อนดีมั้ย เผื่อมีคนใจดีอยากรับไปเลี้ยง”
“ต้องคัดบ้านด้วยใช่มั้ยคะ”
“ต้องคัดสิ เอาคนที่เขาพร้อมเลี้ยงดีกว่า”
จันจ้าวยู่ริมฝีปากคิดหนัก พลันหัวคิ้วก็มุ่นเข้าหากันแทบจะผูกเป็นโบ ส่งผลให้ชานชวินทร์ที่ยืนฟังบทสนทนาตรงหน้าคิดตามไปด้วย
“ที่จริงจ้าวก็อยากเอาไปเลี้ยงเองแต่ว่า..”
ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ปลายประโยคก็ขาดห้วงไปทันที เมื่อมีใครบางคนพูดแทรกขึ้นมา
“เดี๋ยวพี่เอาไปเลี้ยงเอง” ร่างสูงลดมือที่กอดอกลง ก่อนจะขยับสายตาสบมองคนตัวเล็กกว่าด้วยสีหน้าราบเรี
