ร่างสูงที่เดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าอ่อนเพลียลอบถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยสายตาคิดหนักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
หนุ่มหน้าตี๋ดีกรีนายแพทย์รุ่นพี่เธอ มองจากดาวพลูโตยังรู้เลยว่าชอบรุ่นน้องตัวเอง
สิ่งเดียวที่แก้ไม่หายคงเป็นอาการปากไวของชานชวินทร์ เขาดันปล่อยให้ความคิดชนะใจตนเสียได้ ถึงใช้คำพูดที่ทำให้สถานการณ์ระหว่างทั้งคู่ดูแย่ลง
น่าแปลก..
ทั้งที่ห่างหายหน้าไปจากกันตั้งห้าปี แต่พอเธอกลับมายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง มันถึงทำให้รู้ว่าเวลาไม่ได้ช่วยอะไรเลย
(ว่าไงวะ โทรหากูก่อนแบบนี้ ใจคอไม่ดีเลยว่ะเพื่อน)
“กูเจอจ้าวแล้วว่ะ”
(หา ไม่ให้กูตั้งตัวเลยไอ้เวร)
คนในสายเสียงหลง ให้เดาก็คงทำหน้าเหวออยู่ เพราะใครบางคนเคยพูดเองว่าจะไม่ไปเจอเธออีก
ปากไวใจเร็วของจริง..
ตั้งแต่บินกลับไทยมาดูแลบริษัทได้ราวสามเดือน ชานชวินทร์ก็เอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่มีเวลาแม้แต่จะไปนั่งดื
