‘เพราะพี่ชาน จ้าวถึงได้ทำมันออกมาดี’
ข้อความถูกพิมพ์ส่งออกไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอย่างไม่รู้จักเมื่อยแก้ม หัวใจดวงน้อยพองโตอย่างไร้เดียงสา ก่อนร่างบางจะทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มแล้วม้วนตัวกลิ้งไปมาที่คะแนนสอบออกมาดีกว่าที่คิดเอาไว้
ถ้าไม่ได้เขาก็คงแย่เหมือนกัน..
สถานีต่อไปเตรียมตัวเป็นสาวมหาวิทยาลัยได้เลย
“อ่า ปวดหัว”
มือบางยกขึ้นทาบบนหน้าผาก พลางเป่าลมร้อนผ่านริมฝีปาก หลังร่างกายไม่ยอมปรับตัวให้ชินกับสภาพอากาศที่นี่สักที
สุดท้ายก็ป่วยจนได้
“เขาทำอะไรอยู่นะ ทำไมไม่ตอบข้อความเลย”
ริมฝีปากสีระเรื่อบ่นอุบอิบกับตัวเอง มือเลื่อนโทรศัพท์ไล่อ่านข้อความที่เขายังไม่เปิดอ่านด้วยสีหน้าน้อยใจ ก่อนจะวางมันไว้ข้างตัวเพราะไม่อยากคิดมากไปเอง
เขาอาจจะยุ่งอยู่ก็ได้ นิสิตปีสองแล้วคงมีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ
หลังจากนอนมองเพดานคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่นานหลายนาที จันจ้าวก็ผล็อยหลับไปด้วยอาการอ่อนเพลีย ก่อน
