โรงพยาบาลรักษ์สัตว์
เจ้าของใบหน้าสวยหวานขมวดคิ้วมุ่น เหมือนภาพเดิมฉายซ้ำอีกรอบ เมื่อร่างสูงหอบหิ้วดอกไม้ช่อโตมาให้เธออีกแล้ว
เจ็ดวันก็เจ็ดช่อแบบไม่ซ้ำกันไปเลย..
ตั้งแต่ได้จูบแรกในรอบห้าปีไป ชานชวินทร์ก็ตามติดจันจ้าวเป็นตังเม คอยมารับว่าที่คุณหมอทุกเย็นหลังเลิกงานเป็นอาทิตย์แล้ว จนเพื่อนรอบข้างต่างก็ทักเป็นเสียงเดียวกันว่าเขากำลังตามจีบอยู่
เล่นรุกแรงจนเธอตั้งตัวรับมือไม่ทันแล้ว
“ดอกไม้ครับคุณหมอ”
“จะฝากจ้าวไปทิ้งอีกเหรอ”
“จะเก็บหรือทิ้งก็ตามแต่ใจเธอเลย”
“เพราะรู้ว่าจ้าวไม่เคยทิ้งใช่มั้ยคะ ถึงชอบทำให้ลำบากใจแบบนี้”
ชานชวินทร์เปรยยิ้มหวานพร้อมกับยื่นดอกไม้ไปตรงหน้า ซึ่งจันจ้าวก็รับมาแต่โดยดี ถึงสีหน้าจะไม่แสดงออกว่าดีใจตอนได้รับ แต่ตอนกลับไปถึงห้องเธอตั้งใจทำเรซิ่นเก็บเจ้าดอกไม้นี่อย่างดี
อันที่จริงเขารู้หมดแล้วว่าเธอแค่ประชดว่าจะทิ้ง เพราะความจริงทุกเย็นที่กลับด้วยกันจันจ้าวจะหอบด
