“พูดแบบนี้อีกแล้ว น่าทำโทษให้หนัก”
“กานต์ อื้อ...” เธอครางเสียงโหยเพราะรู้ว่าการลงโทษของเขาเป็นอย่างไร
“ขอเวลาหน่อย”
“แต่พี่พิมพ์น่าสงสารนะคะ เธอท้องอยู่แบบนั้นคงคิดมาก”
“ห่วงตัวเองเถอะ เมื่อกี้ตบฉันซะหน้าหัน คิดเหรอว่าจะรอดไปง่ายๆ” กานพลูใบหน้าเหลอหลา เขาคงไม่จับเธอกินแบบมาราธอนอีกนะ แค่นี้ก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว ทัศกรนึกขำคนใต้ร่าง เธอเห็นใบหน้าขำๆ ของเขาถึงกับตาพร่า รอยยิ้มแบบนี้เธอไม่เคยเห็นมานานแล้ว มือนิ่มของหล่อนค่อยๆ แตะใบหน้าของเขา ก่อนจะลูบไล้เบาๆ
“กานต์รักคุณภูเขานะคะ” เธออยากบอกให้เขารับรู้ เขาจะรักเธอหรือไม่นั้นก็สุดแล้วแต่ใจของเขา ใจของคนเราไม่สามารถบังคับกันได้ เธอแค่ต้องการให้เขารับรู้แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
“รักฉันตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาเอ่ยถามเสียบแหบพร่า
“ตั้งแต่แรกเห็น แต่กานต์ไม่เคยคาดหวังว่าคุณต้องรักกานต์ตอบหรอกนะคะ” เธอพูดจากใจ
“แล้วคืนนั้นล่ะ” เขาเอ่ยถามถึงงานเลี้ย
