“เธอพูดอะไรนะ”
“กานต์รู้หมดแล้ว” เธอพูดน้ำตานองหน้า หมดใจแล้วจริงๆ เขาอยากไปอยู่กับคนรักของเขา เธอก็จะหลีกทางให้ เธอไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาอยู่แล้ว
“รู้อะไร เธอรู้ได้ยังไงกัน”
“อย่ารู้เลยค่ะว่ารู้ได้ไง”
“พิมพ์ประภาบอกเธอหรือไง”
“เปล่าหรอกค่ะ กานต์รู้ก็แล้วกัน” เธอดิ้นหนี แต่เขากอดเอาไว้
“หยุดดิ้นสักที แล้วมาคุยให้รู้เรื่องก่อน”
“ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย เลิกดิ้นสักที ดิ้นอีก ฉันปล้ำ” ได้ผลเธอหยุดกึก
“คุณภูเขาไม่ต้องกังวลนะคะ บอกว่าจะหย่าให้ก็จะหย่าให้”
“แล้วไง พินัยกรรม...” เขายังพูดไม่ทันจบประโยค เธอก็สวนมาซะก่อน
“ไม่ต้องห่วงเรื่องพินัยกรรมนะคะ ฉันจะยืนยันว่าไม่รับอะไรเลย คุณได้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดแน่นอน ฉันมีวิธี”
“นี่เธอเห็นว่าฉันอยากได้สมบัติขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“แล้วคุณไม่อยากได้เหรอคะ” เธอถามอย่างงุนงง ที่เขาแต่งงานกับเธอก็เพราะอยากได้สมบัติไม่ใช่เหรอ
“ยายเด็กบ้า!” ทัศกรอยากจะบี
