กานพลูอ้าปากค้างเธอไม่รู้ว่าสามีมาทันได้ยินได้ฟังประโยคไหนกัน
“อาหารพวกนี้ฉันอยากกินเอง น้องกานต์เขาไม่ได้ชวน”
“ใช่น่ะสิ รักกันชอบกันก็เลยออกรับแทนกันแบบนี้” ทัศกรแดกดัน
“อ้าว... กินข้าวก็ผิดหรือไง” เชาวน์แกล้งทำหน้าเหลอหลา
“บ้านพี่ไม่มีข้าวกินหรือไงกัน ถึงต้องด๊อดมากินข้าวบ้านเมียคนอื่น” ทัศกรประกาศกร้าวว่ากานพลูเป็นเมียจนเชาวน์อดขำญาติผู้น้องไม่ได้
“มีใครเคยหน้าด้านเหมือนพี่ไหม ไล่ไม่ไป” ทัศกรหายใจฟืดฟาด เชาวน์ไม่รู้ว่าตัวเองจะขำหรือจะอะไรดีกับประโยคของน้องชาย เขาไม่โกรธแฮะ แต่ตลกอยากระเบิดหัวเราะออกมามากกว่า
“นายนี่ก็แปลกนะ มีเมียแล้วยังไปอี๋อ๋อกับหญิงอื่น”
“ผมดูแลพิมพ์อย่างเพื่อน เขาไม่สบาย”
“เป็นอะไรล่ะ” เชาวน์เหลียวไปมองคนที่ยืนคอแข็งใส่เขาอยู่ข้างๆ ญาติผู้น้อง
“ไม่เกี่ยวกับคุณ” พิมพ์ประภาเหวใส่ เชาวน์ยักไหล่ท่าทีกวนๆ ไม่อยากให้รู้ ไม่สนใจก็ได้ว่ะ
“เราไปกันเถอะค่ะ พิมพ์ปวด
