พิมพ์ประภา ไม่ได้รับข่าวคราวจากสองพ่อลูก เธอก็เริ่มหงุดหงิด ไม่รู้ว่ากานพลูมีดีอะไรนักหนาทำไมใครๆ ถึงรุมรักรุมช่วยมันแบบนี้ เธอจึงเลียบๆ เคียงๆ เอ่ยถามทัศกรในวันหนึ่งเมื่อได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง
“ภูเขาคะ”
“ครับ” เขาขานรับแต่สายตายังอ่านเอกสารวุ่นอยู่บนโต๊ะ พิมพ์ประภาเม้มปากแน่น พักหลังๆ มานี้ทัศกรดูไม่เหมือนก่อน เธอรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ทัศกรคนที่คลั่งไคล้เธอเลยสักนิด
“ภูเขาคะ เรื่องพินัยกรรมน่ะค่ะ คุณยังอยากให้เปลี่ยนแปลงอีกไหม” เธอเอ่ยถาม เขาชะงักก่อนจะเงยหน้ามองเธอนิ่ง
“ทำไมเหรอครับ” เขาถามกลับเสียงเรียบ ไม่ได้มีท่าทีกระตือรือร้นอยากจะจัดการเรื่องพินัยกรรมเหมือนก่อน เธอเม้มปากแน่น รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
“ฉันคิดว่าทนายสองพ่อลูกนั่น น่าจะช่วยคุณได้นะคะ”
“ผมไม่อยากยุ่งกับสองพ่อลูกนั่น” เขาตอบเสียงเฉียบขาด พิมพ์ประภาถึงกับอึ้งไป
“ถ้าสองพ่อลูกนั่นช่วยอาจจะทำให้กานพลูหย่าขาดจากคุณเร็วขึ้
