“สวัสดีค่ะพี่เชาวน์” กานพลูยกมือไหว้เชาวน์ตามมารยาท แต่สำหรับเชาวน์แล้ว เขามาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
“น้องกานต์ พี่คิดถึงจังเลยครับ” เขาเดินเข้าไปกอดหญิงสาวเสียแนบแน่น กานพลูหน้าเหวอ ไม่คิดว่าจะโดนกอดรัดแบบนี้ เธอไม่ทันดิ้นก็ได้ยินเสียงของสามีที่ดังอยู่ไม่ไกลอย่างไม่พอใจ
“จะกอดแน่นไปแล้วนะครับ”
“โอ๊ย! โทษที พี่กับน้องกานต์เรากอดกันแบบนี้ออกบ่อย ลืมไปว่าเด็กผู้หญิงน่ารักๆ คนนั้นแต่งงานแล้ว และสามีก็หวงเสียด้วยสิ” เชาวน์โยกศีรษะของกานพลูไปมา ทัศกรมองมือของเชาวน์ด้วยสายตาแทบลุกเป็นไฟ กานพลูมองเชาวน์อย่างแปลกใจ ทำไมเขาต้องพูดให้ทัศกรเข้าใจผิดขนาดนี้ด้วย จริงๆ เธอกับเขาสนิทกันมาก แต่สถานการณ์แบบนี้เธอไม่อยากให้ทัศกรโมโหกับความใกล้ชิดนี้
“เหรอครับ กานพลูเขาคงไม่ว่างพาพี่เชาวน์ไปเที่ยวในไร่หรอกครับ เขาต้องดูแลลูก ดูแลบ้าน” ทัศกรเดินไปเกาะกุมไหล่บอบบางของหล่อนเอาไว้ ทิ้งให้พิมพ์ประภายืนคว้าง เธอร
