“คุณขอมากเกินไปแล้วค่ะ ฉันบอกว่าขอเวลาก็ขอเวลาสิคะ” ประโยคของเธอทำให้เขาไม่กล้าขัดใจอีก การตามใจ มันดีกว่าบังคับข่มเหงเธอ
พันไมล์ไปส่งโมรินที่บ้าน พอถึงบ้านเธอก็เดินหนีเข้าบ้าน ไม่ทันให้พันไมล์ได้พูดอะไร
พันไมล์จำต้องล่าถอยอีกครั้ง และหลังจากเขากลับไปแล้ว โมรินก็ไปรับบุตรสาวที่โรงเรียน
พันไมล์ไม่ได้หายไปจริง ๆ เขาสะกดรอยตามเธอไปตลอดทาง อยากรู้การเคลื่อนไหวของเมียกับลูก เพราะถ้าให้กลับบ้าน เขาคงนอนไม่หลับเป็นแน่ คนไม่อยากฟุ้งซ่านเลยต้องแอบมองลูกเมียของตัวเองอยู่ห่าง ๆ รู้ตัวเองดีว่าเป็นได้แค่ไหนในสายตาเธอ
ในขณะที่โมรินเข้าไปทำอาหาร ลูกสาวตัวน้อยก็ขอมารดาออกมาวิ่งเล่นในสวนเช่นเคย เพราะข้างบ้านมีสวนดอกไม้ที่มารดาปลูกเอาไว้หลายชนิด มันส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจเด็กน้อยเหลือเกิน
พันไมล์ได้เห็นลูกแล้วเผลออมยิ้ม ก่อนจะตกใจตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่างูกำลังเลื้อยเข้าไปหาบุตรสาว
“หนูดี อย่าเดินเข้า
